Ka nderruar jete Zeqir Arif SINANI nga Tupalla e Medvegjes

29/06/2015 tupalla Laisser un commentaire

Lindi u rrit e jetoj ne Fshatin Tupalle të Medvegjes deri ne ditet e fundit te jetes ne moshen 78 vjeqare duke punuar per ta mbajtur gjall kete vend, por kur shkoj per tu sheruar ne Prishtine (per disa muaj)me tu kethyer, Shteti Serb dhe diskriminues nderkohë ja kishte hjek shtetesin dhe nuk ju mundesua qe te vazhdoj dokumentat ne vendin e vet… me këtë lajm te hidhur nuk u pajtua dhe i dha funde jetes se tij… Kjo ishte deshmia dhe sakrifica se sa ishte i lidhur me Tuapllen per ta mbajtur gjall…

Ne ditet ne vazhdim do ju sjellim lajme te tjera per kete fenomen te heqjes se shtetesis

Medvegaj REDAKSIA i shpreh ngushellime Familjes SINANI

Kosova

GJYKATA SPECIALE PRODUKT I FABRIKIMEVE TË SIGURIMIT SHTETËROR SERB – Shqiptarët duhet t’i thonë jo

28/06/2015 tupalla Laisser un commentaire

1.GJYKATA SPECIALE PRODUKT I FABRIKIMEVE TË SIGURIMIT SHTETËROR SERB

Shkruan: Halim Hyseni

PSE NUK DËGJOHET ZËRI I DY AKADEMIVE?

Reagim ndaj presionit ndërkombëtar për themelimin e Gjykatës Speciale
Gjykata Speciale, legalizim ndërkombëtar i diskriminimit të kombit shqiptar në Kosovë

Armiqtë tanë dhe të miqtë tanë, në bashkëpunim edhe me miqtë e deklaruar të sotëm tanë, për shkak të interesave gjeostrategjike, bazuar në gënjeshtra, fabrikime, montime janë duke legalizuar ndërkombëtarisht në kundërshtim me të drejtën ndërkombëtare dhe me kartën e KB, Deklaratën e Përgjithshme për të Drejtat e Liritë Themelore të Njeriut, si dhe me paktet dhe konventat me të cilat mbrohen të drejtat dhe liritë e njeriut, diskriminimin dhe viktimizimin të kombit shqiptar dhe Republikën e Kosovës duke shpikur Gjykatën Speciale, për gjoja krimet e bëra të UÇK-së gjatë viteve 1998- 1999. Ky proces i presionit të tmerrshëm ndërkombëtar, i bërë dhe i udhëhequr nga « miqtë tanë », është produkt edhe i paaftësisë, mungesës së integritetit moral dhe kombëtar të gjithë udhëheqësve të cilit për interesa meskine personale, klanore, provinciale shkelin rëndë mbi gjakun e derdhur të rinjve dhe të rejave më të mira të këtij kombi të cilit dhanë jetën e tyre për t’u realizuar ëndrrat mijëvjeçare të kombit shqiptar të këtyre të trevave për liri, pavarësi dhe barazi dhe jetë të përbashkët në paqe me kombet dhe të racat të tjera që jetojnë në hapësirën që quhet Evropë, ku ky populli ishte i pari me gjuhë, shkrim dhe civilizim, për çka ka argumente të pakontestueshme shkencore, por të cilat tani me vështirësi po dalin në dritë nga injoranca e « shkencëtarëve » tanë të shkolluar me ideologji sllave si dhe nga propaganda e madhe shumë mirë e organizuar e çarqeve ruso – serbe.

Presioni për themelimin e Gjykatës Speciale është edhe indolencë dhe mjerim i institucioneve tona akademike dhe intelektualëve shqiptarë

Themelimi i Gjykatës Speciale, me të cilën gjoja do të hetohen krimet e pretenduara individuale të pjesëmarrësve të UÇK-së, e që fare nuk është ashtu, siç edhe do të argumentohet edhe në këtë reagim. Duhet pranuar se themelimi i saj është edhe pasojë e indolencës si institucioneve tona akademike dhe intelektualëve shqiptarë, i të gjitha trevave, të cilat dhe të cilit, as sot kur po bëhen përpjekje të organizuara botërore që t’i vendoset laku në fyt kombit tonë në përgjithësi dhe Kosovës në veçanti, ashtu si është bërë edhe në të kaluarën, as tani, kur kemi pasur shumë mundësi, nuk arritën të jenë unikë e të vendosur në mbrojtjen e interesave kombëtare, sepse nuk mundën të dalin përtej interesave të ngushta personale dhe meskine me çka është dëshmuar se institucionet shkencore shqiptare dhe intelektualët shqiptarë, në të vërtetë nuk janë akademike dhe intelektuale meqë detyra e institucioneve akademike dhe e intelektuale është të kenë guxim të sakrifikohen për të vërtetën, për barazinë njerëzore, për mbrojtjen e të drejtave kolektive dhe individuale kombëtare e shtetërore. Ky popull me dy akademi shkencore, në kohën kur Kosovës dhe kombit tonë po i vendoset laku në fyt dhe kur po bëhen përgatitjet për njollosjen ndërkombëtare juridike, të bazuar në gënjeshtra, fabrikime, montime, inskenime, paragjykime dhe stereotipa të motivuara në ideologji ekspansioniste dhe raciste serbe është lënë në duar të atyre të cilit, që 171 vite pa ndërprerë bazuar mbi 40 projekte të njohura dhe legale për shfarosjen e kombit tonë, që përsëri pas krimeve më të tmerrshme njerëzore pas Luftës së Dytë Botërore të bëra mbi popullin shqiptar dhe jo vetëm mbi të, por edhe mbi popullin boshnjak dhe kroat, në aleancë me forcat e errëta satanike të faktorit ndërkombëtar, sërish do të vendosin të sakrifikojnë popullin shqiptar për interesa gjeostrategjike dhe të favorizojnë politikat gjenocidale serbe ashtu siç dhe kanë vepruar nga koha e nënshkruar të Marrëveshja e Shën Stefanit deri më sot. Në këtë kohë tepër të vështirë për kombin tonë, as Akademia në Tiranë, e sa Akademia në Kosovë nuk bënë as gëk as mëk për dëmet dhe pasoja kombëtare që do i sjellë themelimi i Gjykatës Speciale. Është e turpshme heshtja e intelektualëve, sidomos e atyre që veten e shohin si baballarë të kombit që heshtin dhe të cilit kanë përfituar tepër shumë nga mundi, sakrifica besimi dhe mbështetja që ky popull i varfër, por krenar, ka dhënë për ta. Është mëkat dhe përgjegjësi historike e z. Bujar Nishanit që fton në marrjen e vendimit për themelimin Gjykatës Speciale. Edhe ky tregon se sa i pa përgjegjshëm është kur del me deklarata të tilla, me të cilat ky haptas përcaktohet kundër interesave kombëtare dhe mbështet ato forca të errëta të cilat dëshirojnë që të ndëshkojnë popullin shqiptar dhe Kosovën dhe të rehabilitojnë forcat gjenocidale serbe, të cilat që nga shekulli i VII, ashtu siç thotë edhe mikja e jonë e shquar Edit Durham, pandërprerë kanë bërë masakra të tmerrshme mbi popullin iliro – shqiptar Z. Nishani me thirrjen e tij për themelimin e Gjykatës Speciale e bazuar tërësisht, siç do të argumentohet edhe në këtë shkrim, në gënjeshtra, montime, inskenime, fabrikime serbe me forcat e errëta dhe satanike ndërkombëtare (siç janë: Carla Del Ponte, Dick Marti, Williamson, etj) ka shkelur mbi gjakun e të rinjve dhe të rejave shqiptarë të cilit dhanë jetën, rininë, gjakun e vetë të njomë për barazi, drejtësi, liri, pavarësi, miqësi dhe jetë të dinjitetshme të këtij kombi me të gjitha kombet tjera të lira, demokratike dhe të pavarura. Z. Nishani mund të jetë kryetari i Shqipërisë, apo diçka tjetër, por jo edhe përfaqësues i kombit shqiptar, sepse haptas është angazhuar për rehabilitimin e krimeve të bëra nga serbët në Kosovë dhe në trevat tjera etnike dhe të ndëshkohet lufta e drejtë dhe çlirimtare e popullit shqiptarë me ftesën e tij për themelimin e Gjykatës Speciale.

Instituti inekzistent

Që në vitet e para pas përfundimit të luftës në vitin 1999 jam angazhuar për themelimin e një instituti, i cili do të merret me hulumtimin dhe ndjekjen penale të bartësve të krimeve të bëra nga forcat serbe në Kosovë. Kam kërkuar që procesi i hetimit të krimeve të mos jetë përcaktuar për kohën e luftës së fundit të viteve 1998-1999, por që ky proces të shtrihet për të gjitha krimet e bëra nga Serbia dhe pushteti saj nga dëbimet dhe masakrimet që kanë filluar 1877/78 deri në vitin 2000, kur « Rojet e urës » në pjesën veriore të Mitrovicës masakruan dhe dëbuan me dhunë më brutale të mundshme nga kjo pjesë popullatën shqiptare. Është dashur të kalojnë 11 vjet të plota që kjo ide të realizohet. Instituti për Hulumtimin e Krimeve të Luftës është themeluar në vitin 2011 dhe siç thuhet në You Tube është themeluar që të hetohen krimet e luftës nga viti 1990 deri në vitin 1999. Nga ajo kohë, si duket, ky Institut nuk ka kryer asnjë pune, sepse nuk ka ueb faqe, nuk ka publikuar asnjë informacione për punën e bëre brenda këtyre katër viteve. Logjika thotë se ky Institut është themeluar jo për të hulumtuar krimet e luftës por për të penguar hulumtimin tyre, sepse e po të ishte themeluar për hulumtimin krimeve të luftës, ne do i kishim së paku tri dokumente kryesore:Atlasin e masakrave të forcave serbe në Kosovë duke filluar nga 28 shkurt 1998 kur policia serbe vrau 24 qytetarë shqiptarë në Qirez dhe Likoshan dhe ku pësuan familjet Ahmeti dhe Sejdiu. Aty do ishte maskara e bërë mbi familjen e Komandantit legjendar, Adem Jashari bërë me 5,6 7 mars 1999. Po ashtu, do i kishim listën e të vrarëve dhe të masakruarve. Do i kishim fotografitë, dëshmitë tjera, (deklaratat intervistat, listat e pjesëtarëve të policisë që kanë marrë pjesë në krimet e tilla). Kam shpresuar ta gjej edhe fotografitë e fëmijëve te familjes legjendare të Shaban Jashari, po qe nuk i gjeta (i gjeta ne në një vend tjetër po jo edhe në portalin e Institutit për Hulumtimin e Krimeve të Luftës)

Pak botime për luftën

Deri më sot askush nuk është hetuar as përgjigjur e as për krimet e bëra ndaj familjeve Ahmeti, Sejdiu dhe të familjes legjendare të Shaban Jasharit. Aq sa unë kam informacion askush nuk ka hapur procese gjyqësor ndaj Danica Marinkoviqit, e cila ka urdhëruar likuidimin e disa meshkujve të plagosur të familjes Ahmeti, edhe pse për këtë ka dëshmi të shumta për pjesëmarrjen e saj në likuidimin e njerëzve ne mesin e të cilëve ishin edhe atdhetarët e shquar Bajram Kelmendit dhe të dy djemve e të tij, të profesor Fehmi Aganit, etj. Lidhur me këtë prokurore kriminele, Natasha Kandiq, heroinë dhe humaniste, të cilës populli shqiptar i ka borxh t’ia ngritë një përmendore për së gjalli shkruan: « Në shikimin e vendit kishte ardhur e shoqëruar nga zëvendësprokurori i Qarkut, Jovica Jovanoviq-i dhe punëtorë të policisë kriminalistike. Para shtëpisë së Ahmetajve ndodhej grumbulli i trupave. Disa meshkuj jepnin shenja jete. Në prezencën e tridhjetë pjesëtarëve të Njësisë Speciale Antiterrorist, gjykatësja hetuese, Danica Marinkoviq haptazi kishte thënë: » Unë këta nuk i marr me vete. Vrisni! » I vranë me Heckler (pistoletë e prodhimit gjerman me të cilat ishte pajisur kjo njësi). Pyes publikisht pse askush nuk shqetësohet për krimet e këtilla, ndërsa tërë bota çohet në këmbë për formimin e një Gjykate Speciale për « krimet e pretenduara » të bazuara fund e krye në insinuata, fabrikime, montime dhe shantazhe të forcave kriminale serbe të gjakosura me gjakun e njerëzve të pafajshëm jo serb. A ka më me groteskë se kërkesa për themelimin Gjykatës Speciale për krimet e pretenduara të UÇK-s e të mos krijohet Gjykata Speciale për krimet e dëshmuara të serbëve në Serbrenicë të Bosnës, Mejë, Korenicë, Rogovë, Reçak, Izbicë, Prekaz, Likoshan, Qirez, Poklek, Çikatovë, Makoc, etj. Ky Institut brenda këtyre viteve pa u lodhur fare mund ta kishte hartuar listën e personave dhe të institucioneve të dyshuara për krimet dhe masakrat të bëra në Kosove, për gratë dhe femrat e dhunuara; për dëmet e shkaktuara familjeve, dhe qytetarëve të Kosovës; listën e varrezave masive; listën dhe nga një ekzemplare të botimeve të publikuara në Kosovë që lidhen me krimet serbe nga viti 1844, kur edhe është hartuar projekti i parë antishqiptar i kohës së re i « Naçërtania »/ Skica/ i Ilia Garashaninit. Ky Institut, gjatë kësaj periudhe ka mundur t’i gjejë pa lodhje dhe të publikojë me komente edhe në gjuhë të huaja të gjitha programet dhe projektet për shfarosjen e kombit shqiptar që janë diku mbi 40 projekte. Derisa ky Institutit për katër vite nuk ka asnjë publikim, Serbia vetëm brenda viteve 1998 – 2003 ka publikuar: Bela knjiga; Terorizam Albanskih separatista na Kosovu i Metohiji (Libri i bardhë: Terrorizmi i separatistëve shqiptar në Kosovë dhe Metohi, botuar nga Ministria e Punëve të Jashtme e Jugosllavisë), Beograd, 1998; Terrorisme in Kosovo and Metohija and Albania – WHITE BOOK, Belgrade, 1998 ( botuar nga MPJJ- përkthyer edhe në gjuhën franceze) ; Zlo?in albanskih terorista 1995-1998,Prishtinë, 1999; Terrorist acts of Albanin terrorist groups in Kosove and Metohija : dokument and evidence 1 janar 1998-10 June 1999,III,Part One&Part Two, Belgrade; Federl Republic of Yugolavia, Federal Ministri of Foreign Affairs, 2000; Vlada Republike Srbije, ?rtve albanskog terrorizma na Kosovu i Metohiji( ubijena, oteta, nestal lica lica, Januar 1998- novembar 2001;Vlada Srbije: Bela knjiga o albanskum terorizmu. Albanski terorizm i organizovani kriminal na Kosovu i Metohiji, 2003;Albaninan terorism and organized crime in Kosovo and Metohia, BIA( Security Information Agency), Belgrade, September 2003. Tani në fund një libër gënjeshtrash e ka botuar edhe Kisha Ortodokse Serbe. Mbi bazën e këtyre librave në të cila janë montuar dhe fabrikuar të dhënat të pavërteta pretendohet të themelohet Gjykata Speciale. Shtrohet pyetja, çfarë kanë bërë të gjitha qeveritë e Kosovës deri me sot për të demantuar këtë stuhi gënjeshtrash dhe fabrikimesh. Asgjë. Kanë luftuar dhe punuar vetëm interesat e veta klienteliste dhe meskine. Kanë sjell në pikëpyetje çdo gjë që është arritur me gjakun e rinjve dhe të rejave më të mira të këtij kombi. Duke u nisur nga këto gjëra dhe duke parë se nga këto veprime asgjë nuk është bërë, atëherë me një dyshim të bazuar imponohet mendimi se themelimi i këtij Instituti është bërë për interesa personale dhe propaganduese në rastin më të mirë apo për qëllime mashtruese që të krijohet bindja se do të punohet për këtë qëllim, ndërsa qëllimi diskret i tij ka qenë që të pengohet puna në zbardhjen e të vërtetës për krimet e Serbisë në Kosovë. Megjithatë, ka shqiptarë që nuk kanë qëndruar këmbëkryq duke shitur patriotizëm. Ky është Bardhyl Mahmuti, i cili bazuar në dokumente dhe dëshmi serbe hedh dhe i demistifikon fabrikimet serbe për gjoja krimet e shqiptareve mbi serbë dhe i argumenton fuqishëm dhe në mënyrë të pakontestueshme gjenocidin e shtruar serb mbi shqiptare. Bardhuli, me libri e tij « Mashtrimi i madh » i cili me paratë e Buxhetit të Kosovës dhe me vendim të Qeverisë së Kosovës duhet të përkthehet urgjentisht në gjuhën angleze, franceze, gjermane dhe serbe argumenton pafajësinë e UÇK-së dhe dëshmon dhe argumenton terrorin shtetëror mbi shqiptarë.

2.Shqiptarët duhet t’i thonë jo Gjykatës Speciale

Reagim ndaj presionit ndërkombëtar për themelimin e Gjykatës Speciale

Shqiptarët më nuk do të harrojnë, as nuk do të lejojnë që edhe me presion të miqve të nëpërkëmben, duke themeluar Gjykatë Speciale me aktakuza të përgatitura nga ata që këtë komb kanë dashur dhe duan ta zhbëjnë nga toka e tij dhe vendi i tij dhe të parëve të tij. Shqiptarët këtë nuk mund ta bëjnë, sepse nuk i lejon gjaku i derdhur si një lum, me të cilin mund të mbushet një det i tërë. Qeveria e tashme e Serbisë që udhëhiqet po nga ata që e kanë udhëhequr luftën dhe gjenocidin ndaj shqiptarëve në vitin 1998- 2000 e kanë po këtë ide

Me themelimin e Gjykatës Speciale justifikohet terrori serb mbi shqiptarë, ndërsa shqiptarët padrejtësisht demonizohen!!?? Këto ditë në rrjetet sociale ishin në qarkullim dy fotografi tronditëse nga lufta. Komente lidhur me to ishin plot urrejtje dhe mllef. Shumë nga to lidheshin edhe me themelimin e Gjykatës Speciale. Mllefi i shprehur ndaj dhunës dhe themelimit të gjykatës për mua ishte i arsyeshëm. Por, dhe urrejtja shkonte përtej kësaj. Bartej në tërë popullin serb, për çka unë nuk pajtohem, edhe pse populli bart një dozë përgjegjësisë, ai nuk mund të fajësohet për krimet të cilat i kanë bërë struktura e sistemit, të cilat janë tjetërsuar nga populli dhe që kanë manipuluar me popull. Ajo që nuk falet është e përpjekja e faktorit ndërkombëtar që të harrojë krimet serbe, me harrimin dhe mosndëshkimin tyre, bëhet rehabilitimi dhe justifikimi i tyre. Ky veprim çon në një përfundim krejtësisht të qartë se krimet, të cilat i paska bërë Serbia, paskan qenë të drejta meqë janë bërë ndaj një populli, i cili paska qenë kriminogjen dhe të cilin duhet dënuar me krijimin një Gjykate Speciale, që me gjithë krimet më makabre të bëra nga serbët, nuk është themeluar as për serbët, as për kroatët e as për boshnjakët.

Rasti i Goroljubit

Fotografia e parë ka të bëjë Gorolub Paunoviq, ish-punëtor i PTT në Vushtrri. Në fotografi shihet një fëmijë i cili pretendohet që është shqiptar i gjakosur më thikë. Në rrjet sociale thuhet se ky njeri « shëtit lirshëm » dhe pa frikë në prani të EULEX-it. Këtë njeri me thikë në qafë të një djaloshi të ri e kam parë edhe në ekspozitën e organizuar në temën « Gjenocidi serb mbi shqiptar » të Nysret Pllanës, që në vitin 1999. Po ashtu, këtë apo fotografi të ngjashme e kam parë edhe në librin e dr. Nysret Pllanës kushtuar dhunës serbe mbi shqiptarë. Shtrohet pyetja a është marrë ky person në pyetje. Pse e ka bërë këtë!!. Kush është ky djalosh mbi trupin e të cilit rrjedh gjaku. Rasti i dytë të bëjë me masakrën e tmerrshme të bërë mbi popullatën shqiptare ne Mejë dhe Korenicë të Gjakovës më 27 prill të vitit 1999. Në këtë masakër u ekzekutuan 377 civilë shqiptarë të besimit islam dhe katolik. Në mesin e tyre kishte edhe fëmijë. Për të fshehur gjurmët e krimit të gjitha kufomat më pas i transportuan i dogjën dhe i fshehin pa gjurmë në varrezat masive nën asfaltin e poligoneve të stërvitjes së Njësive për Operacione Speciale (JSO) të Sigurimit Shtetëror ( Drzavna Bezbednost – DB të Serbisë ) në Batajnicë afër Beogradit. Eshtrat e këtyre të ekzekutuarve nga Batajnicë pas disa vitesh u gjeten dhe u kthyen në Kosovë, ku edhe u varrosën në Meje në një varrezë të përbashkët. Ne mesin e të ekzekutuarve ishte edhe djali i lokes Dranë, të cilës djalin kriminelët serbë ia kishin marrë shtrati. Nëna Drabne me vite priti dhe shpresonte se djali do i kthehet i gjallë. Por, ditën ku ajo e identifikoi dresin e djalit të vet me të cilin e kishin marrë mjeranët dhe bishat, ajo më nuk mundi ta përballojë dhimbjen. Vendosi t’i japë fund jetës me djegien e trupi të saj me benzinë. Kësaj nëne me zëmër të copëtuar për fëmijën e saj iu ngrit lapidari, me të cilin ajo akuzon dhe kërkon ndëshkimin e kriminelëve, të cilin ndëshkim po mohojnë sot edhe ndërkombëtarët e rreshtuar në krahun e kriminelëve që me formimin Gjykatës Special por plagës, dhunës, dhe terrorit mbi shqiptarë, që nuk po e njohin dhe nuk duan ta ndëshkojnë kanë marrë guximin që edhe ta njollosin duke i ndëshkuar me aktakuzat e bëra nga po ata kriminelët serbë, të cilit edhe sot janë në pushtet. Në fotografinë 2 shihet edhe babai i dy djemve të pafajshëm të ekzekutuar nga kriminelet serbe në këtë masakër. Edhe për këtë masakër deri më sot askush nuk ka marrë përgjegjësi edhe pse përgjegjësit dihen me emër dhe mbiemër. Bile – bile ai kryesori është Momir Stojanoviq, kryetari i Komisionit për Kontrollin e Shërbimeve të Sigurisë në Parlamentin e Serbisë. I njëjti është anëtar i partisë së Kryeministrit të tashëm të Serbisë, z. Vuçiq.

Nuk mund të harrohen krimet serbe, pa ndëshkimin e të cilave nuk ka pajtim etnik as Gjykatë Speciale

Shqiptarët më nuk do të harrojnë, as nuk do të lejojnë edhe me presion të miqve të nëpërkëmben duke themeluar Gjykatë Speciale me aktakuza të përgatitura nga ata të cilët këtë komb kanë dashur dhe duan ta zhbëjnë nga toka e tij dhe vendi i tij dhe të parëve të tij. Shqiptarët këtë nuk mund ta bëjnë, sepse nuk i lejon gjaku i derdhur si një lum me të cilin mund të mbushet një det i tërë. Qeveria e tashme e Serbisë që udhëhiqet po nga ata që e kanë udhëhequr luftën dhe gjenocidin ndaj shqiptarëve në vitin 1998- 2000 e kanë po këtë ide, por tani këtë ide dëshirojnë ta realizojnë në mënyrë satanike në bashkëpunim me faktorin ndërkombëtar mbi bazën e strategjisë ruso- serbe duke u përpjekur për ta satanizuar popullin shqiptare duke e shpallur si kriminogjen mbi bazën e akuzave të rrejshme të mbështetur edhe nga juristë të kriminalizuar ndërkombëtar të tipit Carla Del Ponte, Dick Martit dhe Williamson. Si mund të kërkohet që në të pranojmë themelimin një Gjykate Speciale për krimet e shqiptarëve, kur kjo Gjykatë Speciale nuk është formuar as për serbët, as për boshnjakët e as për kroatët. Si mund të kërkohet të formohet Gjykata Speciale vetëm për shqiptarët kur deri më sot askush nuk është dënuar për krimet e panumërta serbe të bëra mbi popullin shqiptar. Si mund të kërkojë faktori ndërkombëtar nga shqiptarët të formohet Gjykata Speciale kur deri më sot asnjë kriminel serbe nuk është dënuar për dëbimin e një milion të shqiptarëve nga Kosovë në vitin 1999 mbi bazën e projektit « Patkoi ». Si mundet dhe me çfarë të drejte kërkohet që të formohet Gjykata Speciale për shqiptarë kur dihet botërisht se asnjë kriminel serbe nuk është dënuar për dhunimin e mbi 20.000 të femrave shqiptare nga hordhitë e shumta të kriminelëve të forcave policore, ushtarake dhe paramilitare serbe. Si mund të kërkohet nga shqiptarët të formohet vetëm për ta Gjykata Speciale kur askush dhe asnjë pjesë- tar i policisë,ushtrisë i paramilitarëve serbe nuk përgjigjur për djegiet e trupave të shqiptarëve në furnela e Obiliqit, Trepçës, Maçkaicës dhe të Borit. Si mund të kërkohet nga shqiptarët të pajtohen të formohet Gjykata Speciale vetëm për shqiptarë kur asnjë pjesëtar i policisë,ushtrisë dhe i paramilitarëve nuk serbe është marrë në përgjegjësisë për sharrimin e të rinjve shqiptar me motor për prerjen e drurëve në fshatin Makoc. Si mund të pajtohen shqiptarët për themelim e Gjykatës Speciale kur askush nuk ka dhënë përgjegjësi për masakrat serbe të bëra mbi shqiptarë në: Izbicë, në Poklek, në Çikatovë, në Rogovë, në Gjakovë, në Rahovec dhe katundet për rreth Rahovecit, në Krushë të Vogël, Orllan, në Shtime, Reçak, në Suharekë, Qyshk, Burgun e Dubravës dhe e dhjetëra e dhjetëra vendet të tjera ku është bërë ekzekutimi masiv i shqiptarëve i të gjitha moshave e askush deri më sot nuk është marrë në përgjegjësi. A është kjo drejtësi? A është kjo në frymën e civilizimit dhe hamanizmit?

Krimet që nuk harrohen kurrë

Si mund pajtohen shqiptarët për themelimin e Gjykatës Speciale vetëm për shqiptarët, kur sot Kosova i ka mbi 1500 persona të pagjetur, emrat dhe vendet e të cilave dihen nga organet e Serbisë, por kësaj këto askush nuk ia kërkon që t’i bëjë publike dhe t’u kthehen familjarëve që së paku t’u zvogëlohen dhimbjet duke u krijuar mundësi që ta dinin vendin ku janë varrosur !!! ???. Zotërinj dhe zonja të nderuara që merren me presione dhe kërcënime me qëllim të bindjes së shqiptarëve ta pranojnë themelimin Gjykatës Speciale e a jeni duke e kuptuar se jeni duke e fyer deri në palcë një i cili këtë nuk e meriton!!! Si mund të pajtohen shqiptarët që të themelohet Gjykata Speciale, kur askush nuk deri më sot as nuk ka kërkuar e as nuk ka dhënë përgjegjësi për ekzekutimin e 18 anëtarëve të familjes Deliu, të bërë në shtator të vit 1998, me në mesin e të cilëve ishin 6 gra, 4- fëmijë dhe një foshnje. Secili ishte ekzekutuar me nga një plumb në kokë!!!??? Si mund të pajtohen shqiptarët për themelimin e Gjykatës Speciale vetëm për shqiptarët kur dihet se ky krim që ishte bërë mbi familjen Deliu është bërë nga « Detashmenti i Tretë i Forcave të Veçanta Policore, Çeta e Forcave të Veçanta Policore të Mitrovicës dhe Njësiti për Operacione Speciale i Ministrisë së Punëve të Brendshme të Serbisë që vepruan në aksion të përbashkët me Batalonin e Parë të Brigadës 125 të Motorizuar të Ushtrisë së Jugosllavisë dhe askush deri më sot të mos përgjigjet për krimin e këtillë!!!??? Si të pajtohen shqiptarët për themelimin e Gjykatës Speciale kur askush nuk është përgjigjur për përpjekjen që ekzekutimi i fëmijës që ende nuk i kishte mbushur 2 vjet, Valmir Deliut ( i lindur më 21 shtator 1966) të manipulohet nga regjimi serbe dhe të thuhet se kjo është gënjeshtër e shqiptarëve se fjala është për një kukullë!!!??? » ? Si mund të pajtohen shqiptarët për themelimin e Gjykatës Speciale kur sipas shkrimeve të paanshme:… nga muaji shkurt e deri në shtator të vitit 1998 vlerësohen rreth 1000 civilë të vrarë, 800 të zhdukur dhe përafërsisht 380.000 të zhvendosur. Me 6 shator 1998 në Poluzhë të Rahovecit identifikohen 11 shqiptarë të vrarë (në mesin e tyre 5 femra dhe 4 fëmijë) e për këtë krim askush deri me sot nuk është përgjigjur!!!!??? Si mund të pajtohen shqiptarët për themelimi e Gjykatës Speciale kur me 26 shtator të vitit 1998 në Gollubovc serbët ndanë nga një grup refugjatësh 14 burra dhe i ekzekutuan dhe për këtë krim shtazarak askush deri me sot askush nuk është marrë në përgjegjësi!!!???

Drejtësia e njëanshme

Carla Del Ponte-s, Dick Mart-it dhe Wiliamson-it nuk u intereson tragjedia e popullit shqiptar. » Ata i intereson e » vërteta » e Danica Marinkoviqit që i kualifikon kriminelët serbë si » e cila thekson : »…punonjës që kanë kryer punën e tyre me ndershmërisht » dhe si » human », sepse i kishin mundë- suar Kastriotit t’i puthte fëmijët e vet para se ta vrisnin » Si mund të pajtohen shqiptarët dhe si mund t’i besojnë Gjykatës Speciale, pas të gjitha këtyre dëshmive dhe të argumenteve të prezantuara këtu, kur mbi 90% e të cilave janë të bazuara në dokumente serbe. Si mund të pajtohet populli shqiptarë dhe të t’i beson Gjykatës Speciale kur Williamson vetë deklaron: Qeveria e Serbisë ka bërë gjithçka që ka mundur për të na ndihmuar për këtë proces ( unë i besoj se ka ndihmuar që të vërtetohet gënjeshtrat, insinuata, fabrikimet të cilat i kemi argumentuar në këtë reagim) e sidomos kryeprokuror për krimet e luftës, Vladimir Vukçeviq, i cili, se bashku me zyre tij, na ka ndihmuar jashtëzakonisht shumë… » O, Zot hape tokën që të mos dëgjoj deklarata të këtilla nga një amerikane, i cili duhet të turpërohet nga viktimat që u janë shkaktuar mbi 2.000.000 shqiptareve nga militantët dhe nacionalist serb, për të cilat jo vetëm që është informuar por është edhe përpilues i skenarit vetë z.Vukçeviq. Dhe, krejt në fund si është e mundur që z. Williamson, që me gjithë ndihmën nga katër anët, edhe pse nuk kishte arritur për të »… gjetur prova të mjaftueshme për të ngritur aktakuzë për vrasje me qëllim të nxjerrjes dhe të trafikimit të organeve njerëzore… », ky zotëri megjithatë: »… beson në një praktikë » andaj dhe kërkon të vazhdojë ‘kërkimi i provave » të fabrikuar, pjese e fabrikimeve e të cilave është z.Vukçeviq dhe të cilin ky e falënderon. Ec e beso në Gjykatën Speciale. Unë jo. Në të nuk duhet të besojnë as shqiptarët, andaj dhe nuk duhet ta pranojnë pavarësisht kërcënimeve të pakuptueshme që vijnë edhe nga miqtë tanë! (teksti K.S)

shkruan Halim Hyseni

Na ndiqni në Facebook

Bëhuni fans të REDAKSISË Medvegja

KULTURË

Akademik Idriz Ajeti sot feston 98-vjetorin e lindjes

26/06/2015 tupalla Laisser un commentaire

Ai është një ndër ata dijetarë që veprimtarinë e tyre shkencore nuk e kanë ndarë kurrë nga detyrat qytetare për atdheun dhe popullin e vet dhe që i bëjnë nder kombit shqiptar kudo në botë.

Lindi 98 vjet më parë, më 26 qershor 1917, në fshatin Tupallë të Jabllanicës së Epërme, pranë Medvegjës (Kosova Lindore).

Qëkur e ndjeu përgjegjësinë e detyrës dhe u rreshtua vendosmërisht me ata që luftonin kundër shtypjes së shqiptarëve, ai ka qenë dhe ka mbetur “një trim i mirë me shokë shumë”. Idriz Ajeti është një ndër ata që kanë dhënë më shumë për emancipimin kulturor, për shkollimin e rinisë dhe për zhvillimin e shkencës shqiptare. Aftësitë e tij të spikatura drejtuese e organizuese kanë sjellë fryte në veprimtarinë e pasur shkencore të institucioneve të shumta që drejtoi. Ai është themeluesi i organeve shkencore, si “Gjurmime albanologjike” (1962-), “Gjuha shqipe” (1982-1990) dhe i revistës në gjuhë të huaja “Recherches albanologiques” (1984-), drejtues i një vargu veprimtarish shkencore, ndër të cilat në radhë të parë Seminari Ndërkombëtar për Gjuhën, Letërsinë dhe Kulturën Shqiptare i themeluar në vitin 1974. Një pjesë e mirë e punonjësve të shkencës, kulturës, jetës shoqërore në Kosovë kanë qenë nxënës të tij në gjimnaz ose në universitet, prandaj ai gëzon një nderim të gjerë popullor. Edhe për Idriz Ajetin shkon më së miri përcaktimi që i ka bërë Eqrem Çabej figurës morale të Aleksandër Xhuvanit, si njeri që udhëhiqej nga parimi se është më bukur të japësh sesa të marrësh.

Nderim të veçantë gëzon akademiku Idriz Ajeti ndër kolegët e tij në Republikën e Shqipërisë, ku është gjithashtu gjerësisht i njohur jo vetëm si shkencëtar, po edhe si një personalitet i shquar shoqëror i Kosovës.

Veprimtaria e gjithanshme shkencore dhe mësimore e I. Ajetit i ka shërbyer emancipimit të popullit, përpjekjeve të shqiptarëve në ish-Jugosllavi për të drejta qytetare e sidomos për identitetin kulturor e kombëtar të tyre; ajo i shërben ndriçimit objektiv të çështjeve themelore të historisë sonë, si: vendi i djepit të formimit të popullit shqiptar; prejardhja a gjuhës shqipe; tiparet e saj themelore si gjuhë indoevropiane e ballkanike; roli i saj në formimin e Lidhjes Gjuhësore Ballkanike dhe marrëdhëniet me gjuhët fqinje; veçoritë dhe fazat e zhvillimit të saj; ndarja dialektore e shqipes dhe tiparet e grupeve dialektore; ecuria e zhvillimit të shqipes së shkruar dhe rruga e formimit të gjuhës së njësuar letrare; problemet dhe detyrat në fushën e kulturës së gjuhës dhe të përkryerjes së normës letrare. Për të gjitha këto ai ka dhënë ndihmesa të vyera, por gjithmonë duke e trajtuar problemin me argumente shkencore të shëndosha.

I. Ajeti me vështrimet e tij pozitive e konvergjente në historinë e formimit e të zhvillimit të shqipes letrare shtroi rrugën për vendimin historik të Konsultës Gjuhësore të Prishtinës (1968): “Një komb – një gjuhë letrare kombëtare”. Ai pati një rol dhe kontribut të shquar në organizimin dhe suksesin e Kongresit të Drejtshkrimit (1972). I. Ajeti gjithnjë ka argumentuar dhe ka mbrojtur me vendosmëri gjuhën letrare shqipe dhe drejtshkrimin e saj të sanksionuar në Kongresin e Drejtshkrimit, si një fitore madhore kombëtare, si mjetin e pazëvendësueshëm të integrimit e të zhvillimit të jetës shoqërore, të kulturës e të shkencës së popullit shqiptar, kudo ku jeton. Në një diskutim rreth kësaj çështjeje ai është shprehur: “Siç e dimë, kemi një gjuhë letrare mjaft të stabilizuar dhe që ka marrë dhenë në gjithë botën shqiptare, jo vetëm në Ballkan … Kam biseduar dhe me albanologë të huaj, të cilët nuk e kuptojnë përse duhet të rishikohet gjuha letrare shqipe. E kemi një gjuhë letrare. Unë them është shumë e mirë. Aq më tepër që edhe kosovarët, që kanë një dialekt që është mjaft larg nga gjuha letrare, me dashamirësi e kanë pranuar. Në shkollat tona të rinjtë, të vegjlit, e përvetësojnë për mrekulli pa kurrfarë vështirësie”.

Të gjithë kolegët, miqtë e dashamirët, nxënësit e tij të shumtë anembanë botës shqiptare i urojnë në këtë 98-vjetor të lavdishëm, me gjithë shpirt, akademikut të nderuar Idriz Ajeti që zemra e tij e gjerë dhe fisnike të mos lodhet së rrahuri edhe për vite e vite të tjera në kraharorin e trimit të mirë me shokë shumë të shkencës e të jetës shoqërore shqiptare (Shoqata e Gjuhësisë Shqiptare, Shoqata e Gjuhës Shqipe e Kosovës). (teksti K.D)

Medvegja REDAKSIA

Bëhuni pjesë e Faqes https://www.facebook.com/medvegja.redaksia

Histori

BETEJA E KOSOVËS U ZHVILLUA MË 1389 NË DITËN E ALIGJYNIT E JO NË VIDOVDANIN SERB

25/06/2015 tupalla Laisser un commentaire

BETEJA E KOSOVËS U ZHVILLUA ME TË 16 TË MUAJIT SHABAN DITË E MARTË E VITIT 791, KJO DO TË THOTË MË 10 GUSHT TË VITIT 1389 NË DITËN E ALIGJYNIT E JO NË VIDOVDANIN SERB MË 28.06.1389.

Njëra ndër betejat e shumta që bënë kthesë vendimtare në analet e historiografisë botërore, është Beteja e Kosovës e 10 gushtit të vitit 1389. Që e bënë dhe e zhvilluan popujt dhe shtetet ballkanike. Ku pas kësaj beteje Perandorisë Osmane iu hapën rrugët e pushtimit në drejtim të Perëndimit,dhe në katër anët tjera të botës. Me këtë marshim kolonialist të Turqisë, shumë popuj të Gadishullit Ilirik gjegjësisht (Ballkanik), ranë dhe u bënë vasalët të kësaj perandorie të fuqishme, duke i kaluar gati pesë shekuj nën sundimin dhe robërinë e saj.

Me këtë betejë turqit e trasuan rrugën e tyre kolonialiste për në Romë dhe Paris. Ndërsa Car Llazari, duke e vërejtur se po i përgatitej një uragan shumë i fuqishëm afër kufijve të principatatës së tij. Kishte vendosur të hynte në aleancë me krerët e tokave të Bosnjës dhe Shqipërisë, kundër Sulltan Muratit, këtë aleancë ballkanike princi Llazër, do ta forconte me dërgimin e një delegacioni provokues ndaj Sulltanit. Porse, në të njëjtën kohë edhe Sulltan Murati me suitën e tij, ushtarake kishte filluar ta përgatiste dhe organizonte shumë mirë ushtrinë e tij perandorake, duke e pajisur atë për herë të parë me topa, thon burimet Turke.

Sulltan Murati për në Betejën e Kosovës, i ftoi edhe dy djemt e tij: Bajazitin dhe Jakupin të cilët gjer atëherë ndodheshin në Anadolli. Nga shtetet të krishtera evropiane, ai e priste përkrahjen nga krerët sundues të Serexhës dhe Qystendilit, porse jo në një masë të madhe. Ndërsa, sipas akademik Sima Qirkoviqit, ku thot: “Nisu svi Srbi bili na Srpskoj strani u Kosovskoj bici, bilo je Srba i među Muratovim vazalima”. “Të gjithë Serbët nuk kanë qenë në anën e Serbëve në betejën e Kosovës. Në mesin e vasalëve të Muratit ka pasur edhe Serbë”[1].

Më pastaj Xhahit Ramadani, vazhdon me konstatimet e tij historiografike se: “Rrugtimin për në Kosovë, Sulltan Murati e kishte bërë duke kaluar nga ana perëndimore e Gadishullit Ballkanik (Hemusit). Pjesëmarrësit e këtij rrugëtimi, gjegjësisht luftëtarët e këtij rrugëtimi dëshmojnë se kanë kaluar nga ana veriore Ilire, dhe ditën e tretë kanë arritur në Ihtiman tani qytet ky në Bullgari. Nga ky vend rrugët ndahen për në Sofje, Nish dhe Sehirköy, kjo rrugë ishte me e përshtatshme për qarkullim, ndërsa rruga tjetër shpinte në të majtë dhe kalonte mbi shumë ujëra dhe prej asaj kohe këto vende quheshin Sulludebren, e që çonin drejtë burimeve të ujërave termale dhe regjioneve kodrinore të Ballkanit për në Küstendil. Nga Ihtimani pas dy ditë pushimesh që e bënë në Alaedin, ditën e tretë ushtria e Sulltanit kishte arritur në Küstendill. Ndonëse kjo rrugë ishte shumë e vështirë për qarkullim, Sulltan Murati e mori këtë rrugë pas shumë sugjerimeve nga vasalët e tij, si rrugë më e shkurtër për në Kosovë.

Në Küstendil vasali, dhe miku i dëshmuar i ushtris së Sulltan Muratit, i bëri atij mikpritje madhështore me surle e daulle dhe ushqime të llojllojshme dhe të mjaftueshme, saqë në sofër nuk kishte munguar asgjë. Ndërsa, pushimin e ardhshëm ushtria e Sulltan Muratit të Parë, e bëri në Luginën e Madhe Ullu Ova, nga këtu ushtria e madhe e Perandorisë Osmane u nis në drejtim të Kratovës”[2]. Siç kemi thënë edhe më lartë se kjo rrugë kalonte dhe e ndërlidhte kontinuitetin e nyjeve kryesore e cila vinte nga Prishtina përmes Karadakut,Preshevës, Bilaçit dhe malit Rujan, zbriste në Pçinjë, dhe më pastaj vazhdonte për në Qystendil. Edhe M. Kostiqi thotë se:”Përmes kësaj rruge Turqit kanë ardhur pjesërisht në Luginën e Preshevës nga rrafshnalta e Nagoriçës dhe Miratocës, pastaj përmes Ostrovicës së Preshevës dhe Zhupës (Famullisë) së Moravës kanë arritur në Kosovë. Si dëshmi të kalimit të ushtrisë Turke përmes Luginës së Preshevës përmendet toponimi Muratovo Shatorishte-Çadra e Muratit. Sipas këtij burimi Sulltan Murati çadrat i kishte hapur në Jug dhe Perëndim të Çukarkës dhe Leranit”[3].

Beteja ishte zhvilluar në Vidovdan më 28. 06. 1389 në Kosovë, sipas burimeve serbe, AS: MID;. Ndërsa sipas J. V. Hammerit, beteja ishte zhvilluar më 20.06.1389, kurse burimet turke thonë sipas takvim hesabi üzere, në bazë të llogarisë kalendarike, beteja ishte zhvilluar me të 16 të muajit Shaban të vitit 791, d.m.th. më 10 gusht të vitit 1389, dhe atë në ditën e martë në “Kosovë mejdan u zhvillua”[4].

Me të arritur ballë për ballë me dushmanët Sulltan Murati, menjëherë deshi të hynte në luftë. Por për shkak të motit të nxehtë pastaj edhe ushtarët ishin shumë të lodhur nga rrugëtimi i gjatë dhe i mundimshëm, Evrenos Begu kishte propozuar që lufta të zhvillohej të nesërmen.

Fusha ku ishte zhvilluar beteja ka qenë 5.000 hapa e gjerë, dhe 20.000 hapa e gjatë nga lumi i Sitnicës. Aty ishte përqendruar ushtria e madhe e Sulltan Muratit përballë ushtrisë së vogël të Aleancës Ballkanike, e cila atëbotë i fliste shtatë gjuhë të dinastive të ndryshme të pafeve (dinsësve) të popujve të kësaj aleance. Këtë ushtri e përbënin: Serbët, Bullgarët, Boshnjakët, Shqiptarët, Vllehtë dhe Polakët. Sipas disa shënimeve të historiografëve vendor dhe ndërkombëtar thuhet se në anën e Aleancës Ballkanike që luftonin kundër Turqve ishin edhe Grekët. Përpos këtyre popujve të sipërpërmendur burimet turke thonë se në anën e Aleancës Ballkanike në Betejën e Kosovës, kan marr pjesë Maxharët dhe Çekët.

Sipas J. V. Hammerit, megjithëse ushtria kundërshtare ishte shumë më e madhe, Sulltan Murati, konsultohet me gjeneralët e tij, dhe propozoi që ai ta bënte sulmin mbi forcat e Aleancës Ballkanike. Disa prej gjeneralëve mendonin se turqit duhet t’i vendosnin devet e tyre përpara ushtrisë dhe me kafshët çfarë nuk janë mësuar me i pa kundërshtarët, do t’i hutonin ata, dhe se devet do të jenë një lloj mbrojtjeje para ushtrisë turke. Këtë ide e kishte kundërshtuar biri i madh i Sulltan Muratit duke thënë se për fitore nuk nevojiten këso “marifetllëqe, dhe këso lloj mashtrimesh, këto e zvogëlojnë besimin në vetvete dhe te Allahu. Kundër armikut duhet luftuar me guxim pa fare mbrojtje “sy me sy” kishte mbaruar Bajaziti.

Veziri i madh e mori Kuranin e madhërishëm, duke vendosur t’i lexoj ajetet aty ku do të hapej vet libri i madhërishëm dhe famëlartë: “O Pejngamber, lufto kundër atyre që nuk besojnë… shpesh ndodhë që togu i madh të jetë i mundur nga më i vogli”[5].

Sulltan Muratit, iu ngritë morali nga ajetet e dëgjuara nga Kurani, ndonëse kishte ra në kujtime (Padisah endi eye düshtü) për shkak të erës që fryente nga ana e armikut dhe pluhuri që shkonte në sytë e ushtarëve osman. Gjatë natës i bëri lutje edhe njëherë Zotit që këtë furtunë ta ndërpriste. Me agimin mëngjesit të ardhshëm era ishte ndalur dhe kishte filluar një rigë e shiut flladitës-freskues.

Edhe në taborin e Aleancës Ballkanike, mbaheshin kuvende dhe plane luftarake. Derisa Turqit, kishin vendosur që herët në mëngjes lufta të fillonte, në taborin e aleatëve kishte ra propozimi që armiku të sulmohej natën. Këtë propozim ashpër e kundërshtoi Gjergj Kastrioti, gjyshi i Skënderbeut, i cili e komandonte ushtrinë prej më tepër se 5.000 ushtarësh, ai do të thoshte: “Sikurse të sulmonim natën, nën mbrojtjen e territ të natës, shumica e myslimanëve do të shpëtonin nga asgjësimi, duke ikur nëpër bjeshkë dhe djerrina”[6].

Përpos Josef Von Hammerit, që e përmend Gjergj Kastriotin, gjyshin e të Madhit Skenderbe, edhe burimet Turke si pjesëmarrës të Luftës së Kosovës e përmendin si: “Vu Arnavud Prensi Jorj Kastriyot” edhe Princin Arnavud Gjergj Kastriotin dhe Gjergj Balshën e Dytë.

Si zakonisht vendin qëndror në zemër të Betejës së Kosovës e kishte zënë Sulltan Murati, kurse princ Bajaziti e komandonte krahun e djathtë të betejës, ndërsa princ Jakupi e komandonte krahun e majtë të saj. Ndërsa në qendër të ushtrisë aleate qëndronte Knjaz Llazari, kurse krahun e djathtë të luftës e komandonte Vuk Brankoviqi, kurse krahun e majtë e komandonte mbreti i Bosnjes, Tvërtko.

Sipas Xh. Ramadanit, i cili thotë se: “Lufta ka qenë e ashpër dhe e rrufeshme. Gjaku rridhte si përrua. Në Bujanoc dhe rrethinën e tij, ekziston gojëdhëna se nga gjaku i madh u ngulfat viçi dy muajsh. Në të gjitha anët kishte koka të luftëtarëve shpata dhe diamante, kur krahu i majtë i osmanlinjve kishte filluar të luhatej, gjegjësisht dobësohej si vetima në ndihmë i vjen Bajaziti duke shkatërruar para vetës shumë koka të armiqve me buzdovan (topuz). Për shkak të ardhjes së tij, të rrufeshme, turqit Bajazitit ia lanë nofkën Jëlldërëm Bajazit.

Sipas burimeve vendore dhe atyre të huajve Millosh Obiliqi (Milush Kopiliqi), thuhet se ka qenë me origjinë shqiptare dhe ka qenë kopil (bastardh). Ai për më tepër nga Car Llazari ishte cilësuar si tradhtar. J. V. Hammeri mes tjerash thotë se: “Në vigjilje të betejës, mbreti Llazar pinte me prijësit e tij për shëndetin e vet.- Pi, pi, për shëndetin tim, edhe pse je i akuzuar për tradhti, i thoshte mbreti Llazar Milush Kopiliqit.- Të faleminderit, tha ai dhe shtoi: Dita e nesërme do të dëshmojë besnikërinë time. Të nesërmen në mëngjes Milush Kopiliqi me kalin e tij të madh u fut në fushë betejë, duke e kërkuar çadrën e Sulltan Muratit”[7]…

Këtë vendim M. Kopiliqi, e kishte ndërrmar për t’i demantuar thash e thëmet, duke e kërkuar lejën prej çaushëve dhe truprojave të Padishahut, që t’i lejohej t’i afrohej çadrës së Sulltanit, për t’ia komunikuar një lajm sekret dhe për të kaluar në anën e tij. Kur Sulltan Murati u jep shenj 137 rojeve të tija, që ta lejojn me hy Milushin në momentin kur ai gjendej para Padishahut. Ky shqiptar fisnik duke u përkulur para Sulltanit me tentim t’ia pullte këmbën, e ther në bark me karamanjoll të helmuar dhe fillon me ikë, shpejt dhe me hapa të fortë dhe të mëdhenj në drejtim të kalit të tij, tri herë iu ikë rojeve të Padishahut prej duarve.

Sipas Prof. A. Qeriqit, varjanti se si depërtoi Milush Kopiliqi në çadrën e Sulltan Muratit të Parë: “Mendimet e historianëve janë të ndara në dy tabore. Gjerë sa historianët turq zakonisht e pranojnë versionin se Milushi ishte ngritur nga grumbulli i kufomave, ndërsa i plagosur për vdekje kishte kërkuar t’ia merrte dorën Padishahut. Kokën dhe fytyrën i fërkonte me dhé e me gjak, duke u dridhur në agoni, sikurse zogu i posa therur, u nis te flamuri i Sulltanit, qajti dhe duke u lutur tha: “ Unë jam bërë mysliman, kam për t’ia thënë një të fshehtë Sulltanit… Sado që çaushët u përpoqën ta ndalnin dhe ta kthenin me të rëna të kamxhikut, nuk mundën ta kthenin nga ajo rrugë. Sulltani e lejoi që Milushi t’ia puth këmbën dhe ai e nxori nga mënga një thikë të helmuar, të cilën ia nguli në bark Sulltanit”[8].

Një përshkrim më të plotë kësaj ngjarje ia ka bërë historiani turk Enveriu, i cili në vitin 1464, e shkroi në vargje veprën e quajtur “Libri i Vezirit”. Ky historian i përshkruan madje edhe zënkat mes të mbretit Llazar dhe Milush Kopiliqit, i cili duke qënë i paditur për tradhti i thotë: Nesër ke për ta parë se a jam njeri i drejtë apo tradhtar.[9] Pa i shpjeguar rrethanat se si u gjend Milush Kopiliqi te çadra e mbrojtur nga të gjitha anët e Sulltan Muratit, historiani turk Enveriu, kështu e përshkruan zhvillimin e ngjarjes. “I mallkuari Milush i ra kalit” dhe iu afrua Sulltanit dhe tha: Unë jam ban-Miloshi, do ta puthi dorën tënde dhe tash e tutje do të futem në fenë tënde. Ai zbriti nga kali dhe të gjith kujtuan se vërtet do t’ia puthte dorën Sulltanit, i cili kishte hipur një atikër. Milushi kishte fshehur një hanxhar brenda rrobeve të veta. E goditi Sulltanin me hanxharin e tij, dhe duke iu vërsulur e rrëxoi nga kali. Mbas kësaj ushtarët iu hodhën Milushit duke e goditur kush me ushtë, kush me naçake dhe biçake dhe e bënë copa e grima[10].

Kronikat osmane të shekullit të 15-të japin një variant tjetër të aktit të vrasjes së Sulltan Muratit nga Milush Kopiliqi: “Shumë ushtarë turq shkuan për ta ndjekur armikun dhe Padishahu mbeti në një vend me disa besnik të tij. Mirëpo një i pa fe, i lyer këmbë e kokë me gjak, qëndronte i shtrirë dhe ishte fshehur midis kufomave. Ai e shihte Sulltan Muratin. U ngrit nga ku ishte shtrirë dhe e goditi mbretin me hanxhar[11].

Historiografia serbe e mbështetur në mitologjinë mesjetare tërë tregimin e ka mbështetur në saje të legjendës dhe të rrëfimeve tradicionale popullore, të cilat kanë mjaft pika të përbashkëta edhe me rrëfimin popullor shqiptar. Sipas këngës serbe me përbajtje të Luftës së Kosovës, Milush Obiliqi (trajta e vjetër Kopiliq është përjashtuar madje edhe nga këngët popullore) ishte trim shqiptar, i akuzuar padrejtësisht për tradhti ndaj mbretit Llazar. Ai, për ta treguar besnikërinë e tij, në ditën e fillimit të luftimeve në Fushë Kosovë, me kalin e tij të madh, i veshur me petka hekuri, që nuk i shponte asnjë shigjetë e armikut, shpërthen në mesin e shumë të plagosurve dhe arrin të sulet në çadrën e Sulltan Muratit. Pa vonuar, i hidhet dhe e ther me hanxharin që e kishte fshehur. Edhe pse turqit ia shkurtojnë kokën, ai e merr atë ndër sqetull, i hip kalit dhe bën tutje. Turqit duke e parë se ishte njeri i pa zhdukshëm e djekin nga prapa. Një grua plakë iu tregon se Milushi mundet të zhduket vetëm nëse i hiqet nga dora byzylyku. Në kohën kur po jepte shpirt ai kërkon nga turqit që ta takojnë me plakën shkinë, të cilën e kafshon me dhëmbë dhe e hedh në lum. Në një variant të kësaj kënge, të shënuara në fshatin Polac të Drenicës, rrëfimtari popullor duke idealizuar figurën e Milush Kopiliqit, stigmatizon me një shkinë plakë, e cila para ushtarëve turq e zbulon fshehtësinë e fuqisë së këtij trimi ngjashëm me fshehtësinë e Akilit[12].

Ky element mjaft interesant i këtij varianti ilustron më së miri faktin se Milushi tradhtohet nga shkiet, konkretisht nga një shkinë plakë, e cila i dinte fshehtësitë dhe kishte pranuar vullnetarisht të rrëfente pikën e dobët (thembrën e Akilit) të kryetrimit të Luftës së Kosovës. Kënga më tej rrëfen si Milushi në çastin kur ishte kapur gjallë, kërkon nga turqit t’ia sjellin para shkinën tradhtare, së cilës do t’ia linte një porosi. Kur i afrohet shkina pranë, ai e kafshon me dhëmbë dhe nuk e lëshon derisa e mbyt. Në atë çast turqit ia prejnë kokën me hanxhar[13].

Historiani i mirënjohur austriak Josef Von Hammer kur shkruan për periudhën e Perandorisë Osmane për Milush Kopiliqin thotë: “Milush Kopiliqi pas vdekjes ishte më i lavdruar ndër turqit se sa ndër serbët. Rrobat e tij, shpata dhe parzmorja e çeliktë ruhen në Muzeun e Stambollit[14].

Sipas shënimeve të Xh. Ramadanit, për Betejën e Kosovës të Aligjynit të 15 gushtit 1389 thot mes tjerash: “Turqit këtë ngjarje e shpjegojnë në një varjant tjetër, ata pas aprovimit të planit të shkëlqyeshëm nga ana e harp mexhlis-këshilli luftarak, pas tetë orë luftimesh të përgjakshme me shumë viktima, osmanlinjtë shënuan fitore të madhe. Duke ikur nga fushëbeteja i rrethuar nga forcat osmane Car Llazari me të birin dhe 1000 vetë zihet rob dhe ekzekutohet nga Turqit. Sulltan Murati i gëzuar që ka korrur fitore të madhe ndaj ushtrisë së Aleancës Ballkanike, dhe duke e vëzhguar fushëbetejën: “Jerali bir sirp asëlzade tarafinden hançerlermishtir”-nga një serb i vërtet e i plagosur (asëllzade) u ther[15]. këtu historiografia turke, disi i ngatërron gjërat se ne Betejën e Kosovës kishin mar pjesë edhe shqiptarët dhe se Milush Kopiliqi nuk është serb i vërtetë porse shqiptar i Drenicës, nga fshati Kopiliq i saj.

J.V. Hammeri, thotë se: “Sulltan Murati ndonëse i plagosur ka dhënë urdhëresa gjer në mbarimin definitiv të luftës. Në vendin ku u ther ai sot gjendet tyrbja e tij, kurse varri i gjendet në Brusë të Turqisë. Sulltan Murati, me plotë merita te turqit quhet, “Meshhed-i hudavendigjar”-Gazi-sundues dhe fitues”[16].

[1] Prof. Xh. Ramadani drejtor i RTV-Bujanocit, “Perspektiva”, 26 maj 2008. fq. 28[2] Po aty, fq. 28[3] Dr.Mihajlo Kostić,“Preševska Kotlina”.Društveno-geografska studije,Vranje,196[4] Sali Guna-Kosova, Sahrasinda yapildi.[5] Muhamed Mustafai a.s. Ajet Kuranor[6] Sali Trako, Studime orientale, Prishtinë,2002 fq. 169.[7] Jozeph Von Hammer, vep. e cit. fq. 75.[8] S. Trako, Beteja e Kosovës e vitit 1389 në Historinë e Idriz Bitlisit, botur në studimet islame Prishtinë,2002. fq.174.[9] Prof. A. Qeriqi, Milush Kopiliqi serb apo shqiptar? Lufta shqiptaro-turke në shekullin XV; Tiranë,1968 fq. 36.[10] Po aty, fq. 38[11] Po aty, fq. 53 dhe 54.[12] Prof. Ahmet Qeriqi, Milush Kopiliqi serb apo shqiptar? Prishtinë,2003. fq. 17.[13] Po aty, fq. 31.[14] J. v. Hammer, Historia e Perandorisë Osmane fq. 75-76.[15] Prof. Xh. Ramadani. Drejtor i RTV-Bujanocit,“Perspektiva 26 maj. Bujanoc,2008.[16] Po aty.

Shkruan për Medvegja REDAKSIA , Reshat AVDIU ,Qershor 2015 Preshevë

Autori është ish i burgosur politikë, njëherit edhe kryetar i “Shoqatës së Muhaxhirëve” për Kosovën Lindore me seli në Preshevë.

Bëhuni pjes e Faqes https://www.facebook.com/medvegja.redaksia

K. Lindore

Popullata përjeton pastrimin etnik, Medvegja e harruar, politika në gjumë të rëndë!

22/06/2015 tupalla Un commentaire

Padurimi dhe ndjenja e viteve të 90-ta me shoqëroi udhëtimin deri në destinacionin tim të asaj dite të quajtur, “për herë të parë në Medvegjë”. Kisha dëgjuar shumë të flitej për të, posaçërisht gjatë zgjedhjeve në Shqipëri, Kosovë, Luginë të Preshevës, mirëpo, asnjë herë, me apo pa arsye nuk kisha vizituar këtë pjesë, e në fakt dukej si një mision që një ditë duhej të përmbushja, vend ky i përmendur shumë por i harruar fare, edhe nga unë e disa të tjerë! Rruga deri të kufiri me është dukur e gjatë, por natyra e bukur dhe rruga gjarpërore me verbonin padurimin. Për me pak se një orë udhëtimi arritëm në kufirin me Serbinë. Thënë të drejtën, do kisha dashur shumë që rruga deri të kufiri të ishte me e gjatë, ngase ky udhëtim aq i shkurtë në kohë deri të kufiri, përkundër padurimit për të arritur në destinacion, me krijoi ndjenjën e dhimbshme që po jetuakam në një shtet të vogël, saqë për aq pak kilometra do lëshoja Kosovën, a në fakt shkoja në një pjesë të banuar me shqiptarë, e kufiri ndante pjesën shqiptaro- shqiptare. Mirëpo, e vërteta ishte ndryshe, në fakt i druhem edhe me të keçes, ri-përsëritjen e historisë se viteve të mëhershme kur kufiri i shqiptareve u tkurr përmes pastrimit etnik dhe zbrazjes se territoreve. Procedurat e kalimit kufitar me forconin të besuarit se kaloja në një shtet tjetër, mirëpo, duke mos dashur të besoj që kjo pjesë e jona ndodhej jashtë kontrollit tonë shtetëror, moral dhe patriotik. Një kontroll i tillë i kufirit dhe plotësimi i një forme me të dhënat e mija nga policia serbe të nxjerra nga letërnjoftimi i lëshuar nga shteti i Kosovës, të cilët nuk e konsiderojnë veten si policë kufitarë por të rëndit, me ngjante dhe kujtonte ato pikat e famshme të kontrollit (punktet) e para luftës se fundit.

Lëshuam kontrollin kufitar dhe ishte koincidencë që polici kufitar në anën e Kosovës, qëlloi një shoku im që kishte kohë pa e parë. Me pyeti “nga ia ke msy o burrë”? Ia ktheva, në Medvegjë jam nisë, kjo është hera e parë e imja. Me tha, “as unë s’kam shkuar ndonjë herë”, pra mendova në vete, s’qenkam i vetmi! Po ashtu ishte rastësi që edhe polici matanë kufirit serb ishte shqipfolës, përsëri kjo situate me turbulloi mendimet! Lëshuam kufirin dhe filluam të zbrisnim vargmaleve se bashku me kolegun që kishte dalë të na presë me veturën e tij, i cili nga padurimi kishte dalë në anën tonë të kufirit, ngase kalimi i kufirit nuk lejohej me tabela me iniciale RKS. Ajo rrugë e gjarpëruar dhe me vargmale gëzoheshin me prezencën e njerëzve, dhe sikur kërkonin ndihmën e secilit që kalonte andejpari, me të vetmen dëshirë për të mos i lënë të braktisura.

Rrugës për në Medvegjë u ndalem tek një krua që shkronjat i kishte të gravuara me shkronja qirilicë, e kureshtja fare nuk me shtyu t’i lexoja, këtu e pashë që ndjenja kombëtare po e thyeka edhe kureshtjen. Pas pak arritëm tek një qershi që mbante emrin e udhëtarit me të shpeshtë të asaj rruge, e ai ishte kolegu im i cili kishte dalë të na priste. Në fakt emërtimin ia kishte bërë ai vet, dhe e quante “ qershia ime”, unë pyeta, kjo quhet “ qershia e Sheqes”? Ma ktheu me një po të buzëqeshur që me bëri të kuptoj se ishte me humor të mirë, apo vërtetë ai dëshironte që se paku pemëve t’iu vuhet emri i pronareve shqiptarë mbase të tjerave me të rëndësishme po iu hiqen! Pas pak arritëm në qytetin e Medvegjes, zumë vend në një kafe dhe ndejën tonë e shoqëruam me nga një kafe turke. Për çudi edhe aty kishte mungesë të rrymës dhe ajo për dy ditë radhazi, e kjo me vërtetë me beri të besoj që jam në një vend ku jetojnë shqiptaret, duke me ngjarë gjithashtu me Kosovën e para dhe pas luftës,sepse ku jetojnë shqiptaret ka me pak energji elektrike, por pse jo edhe lloj tjetër i “energjisë”. Për një kohë qëndruam ulur dhe me pas filluam të shëtisim në këtë qytet, që rrallë mund të shihej numër me i madh se dy- tre persona në rrugët e tij, për dallim të prezencës policore që ishin në numër me të madh sesa qytetarë. Ndoshta prezenca policore ishte e rastësishme, mirëpo, sikur kisha përshtypjen që nuk ishte aq e zakonshme. Aty në qendër ndodhej një monument i ngritur nga betoni. Iu ofruam dhe donim të shihnim, por pse jo edhe të fotografoheshim nëse do të ia vlente. Për çudi këtu kureshtja me mundi dhe më bëri të lexoja, por jo edhe të fotografohesha. Ky veprim me bëri të forcoja bindjen se në malet e Kosovës, vërtetë paska pasur ushtarë serbë të vrarë, ngase në të shkruante se këtu janë emrat e ushtareve nga regjimenti i Gjakovës, të vrarë nga “ terroristet shqiptarë dhe Agresori NATO’s”. Pjesa e dytë nuk me pëlqeu fare, sepse të dyja palët e përmendura në të unë i konsideroja çlirimtarë kurse aty i kishin etiketuar si terroristë, përkatësisht agresor. Në atë monument, përveç fjalëve miradije për të vrarit, ishin të shënuar emrat e 15 ushtareve serbë të vrarë në luftën e fundit në mes të UÇK-së dhe ushtrisë serbe. Gjatë qëndrimit aty, policia na vëzhgonte me një kujdes, apo edhe mund të kenë qenë rastësisht, mirëpo, vërehej që ata kishin kuptuar që ne nuk ishim nga aty edhe pse fare nuk na kontaktuan.

Entuziazmi që do të shihja me shumë banorë shqiptarë në ketë trevë filloi të zbehej që në momentet e para, ngase në përgjithësi nuk shiheshin shumë banorë, e fare pak shqiptarë, përkundër që akoma me mbante një shpresë që t’i shoh shqiptaret në një tubim të një partie politike shqiptare, që do mbahej pak orë me pas, e në të ishim të ftuar edhe ne, e që kjo ishte një arsye shtesë që unë të isha sot aty. Shëtitëm deri në momentin kur erdhi koha të fillonte festimi i një vjetorit të themelimit të Partisë Demokratike, dega në Medvegjë, i cili mbahej ne fshatin Banjë e Sijarinës. Filloi ardhja e banoreve shqiptarë në tubim, mirëpo, si gjithnjë duhej pritur për politikanë “të mëdhenj”, e që zakonisht vonohen për të treguar se kush ka rëndësi këtu, apo kjo ishte përshtypja ime që ishte krijuar me kohë, ose mund të kenë pasur edhe arsye, sepse rruga për në Medvegje, nga pjesa tjetër e Luginës se Preshevës kërkonte ore të gjata udhëtimi. Pas një vonese paksa të padurueshme për ne, mbledhja filloi, foli njeri e tjetri, që pa asnjë dyshim ma kujtonte retoriken e politikaneve shqiptarë të Kosovës se para luftës, kur në çdo takim apo kontakt me dike qytetarët kërkonin ndihmë, por se dinim kujt dhe kush mund të ketë atë fuqi dhe dëshirë. Frustrimi dhe mllefi i qytetareve në përfaqësuesit e tyre politikë dhe në shtetet e tyre amë Kosovë e Shqipëri ishte i drejtë, kjo është përshtypja ime. Ata qytetarë shiheshin të mllefosur dhe zhgënjyer me këndo, sepse ishin të lëne anash, të pambrojtur, saqë e vetmja rrugë që iu kishte mbetur ishte braktisja edhe atyre pak banorëve që akoma kishin ngelur, edhe pse me një këmbë aty dhe këmbën tjetër pa ditur se ku ta vendosin. Në takim dëgjoheshin retorika politike, kritika për njërën apo tjetrën parti. Gjatë kohës se qëndrimit aty arrita të kuptoj se numri i shqiptareve në Medvegjë dhe fshatra përreth ishte shume simbolik, sidomos në regjistrin civil, njëra për shkak të bojkotit të regjistrimit të fundit të popullsisë, e tjetra për shkak të braktisjes nga pamundësia për t’i rezistuar presioneve nga shteti serb, si dhe kujdesit të munguar nga dy shtetet amë, ishin fjalët e disa folësve. Duke analizuar dhe parë situatën në terren si dhe frustrimin e tyre e kuptova si të drejtë dhe se faji nuk është i banorëve, por i dy shteteve tona, Kosovës dhe Shqipërisë, pa anashkaluar fajësinë që kane përfaqësuesit e politikes shqiptare në Luginë. Në atë mbledhje u tha shumë, por të gjitha ishin lutje që vërtetë s’kishin kujt t’i adresoheshin! Bazuar në atë që shihja dhe dëgjoja, vura veten në dyshim nëse kisha bërë mirë që shkova, ndoshta më mirë të mos kisha shkuar fare, sepse pashë një pjesë timen që me kishte mbetur jashtë trupit tim, dhe assesi nuk mund të pranoja si të vërtetë, por ishte e vërteta e hidhur që me ngacmonte edhe ndërgjegjen time të pafuqishme për të ndihmuar dhe reaguar, përveç ndonjë publikimi të udhë-përshkrimit tim, duke dyshuar se do lexohej nga dikush me ndikim. Aty kishte shumë ankesa, për papunësi, keqtrajtim, e shumë e shumë të tjera, deri të kujdesi shëndetësor. E sa ma ngjante me Drenicën time të para luftës, ku dallimi i vetëm ishte mungesa e tankeve por jo edhe e kamionëve të ushtrisë, policisë dhe ndjenjës së pasigurisë. Sa me inkurajonin disa njerëz aty që akoma shpresonin për një dorë përkrahëse dhe bindëse që të parandalohej braktisja e trojeve, sa shumë e vuanin dhe i mundonte kjo që po ndodhte në Luginë, përkatësisht ne Medvegjë. Herë pas herë mendoja, a sikur këta njerëz të ishin përfaqësues politikë dhe me ndikim, vërtetë do të vepronin kështu si mendojnë, por prapë kisha dyshim që politika dhe ambicia për karrierë, pasuri dhe interesa personale do t’i verbonte dhe manipulonte, e këta banorë prapë do kishin ngelur të pa përkrahur dhe lënë anash. Tubimi mbaroi, u dhanë libreza të partisë, disa nga pjesëmarrësit dolën jashtë, ndër ta edhe unë. Atë sallë me mungesë të flamurit shqiptar dhe partiak e lëshova si i pashpresë, pothuajse njëjtë si ata vëllezërit tonë, por me një nuancë me të lehtë se ata, ngase unë do kthehesha të paktën në një shtet përkundër të metave, e ata do ngeleshin aty duke shpresuar për ditë me të mira, mirëpo,mbase shpresa vdes e fundit ka një arsye për të besuar për një kohë me të mirë!

Shëtitëm edhe pak në rrugët e fshatit Banjë e Sijarinës derisa erdhi koha të ktheheshim, por beso me një barrë që s’mund të braktisë e as bartë, por se paku duhet adresuar dhe kuptuar që vërtetë ekziston! U ktheva me keç sesa u nisa, mësova me shumë së që dija, u ftoha me shumë se dimri, u ngroha me shumë se uji i gejzerit, avullohesha me shumë se uji i ngrohtë, u ktheva prapa në vitet që s’do kisha dashur të isha kthyer. Andaj lutem që ndërgjegjja t’i zgjojë të gjitha ata që mund të ndikojnë, nëse kanë një virtyt të tillë, sepse ky popull tashme ka dy shtete apo edhe qeveri e të cilat kanë obligime dhe duhet përfaqësuar interesat e gjithë shqiptareve. U tha edhe aty, “Medvegja apo e tërë lugina Preshevës pa banorë shqiptarë nuk na duhet”, dhe se banoret janë njëra ndër tri elementet e shtet formimit. Andaj është koha për t’u zgjuar dhe bërë përqasim të denjë dhe të aplikojmë reciprocitet ndaj shteteve fqinjë, e jo të verbohemi dhe pretendojmë sikur s’po ndodh asgjë. E vërteta është që po ndodhë, dhe do vazhdojë të përkeqësohet nëse nuk ngrihemi dhe shtrijmë dorën tonë vetes tonë, njerëzve tonë, trupit tonë, sepse kocka dhe mishi përbejnë trupin, e ndërgjegjen duhet ngacmuar për ta zgjuar dhe ta bëjmë që të veprojë!

shkruan Faton Hamiti

Medvegja REDAKSIA

Bëhuni pjesë e Faqes Medvegja REDAKSIA www.facebook.com/medvegja.redaksia

Histori

Sanxhaku i Nishit-Muhaxherët ,tendenca e kthimit ne trojet e veta

17/06/2015 tupalla Laisser un commentaire

TENDENCA E MUHAXHIRËVE QË DHUNSHËM TË KTHEHEN NË TROJET E VETA TË NISHIT, TOPLICËS DHE KAZANË E VRAJËS NDIKOI NEGATIVISHT NË MARRËDHËNIET SHQIPTARO-SERBE

Sipas konsullit rus në Prizren, Jastrebov, si pasojë e luftës serbo-turke, më 1877, vetëm në Vilajetin e Kosovës ishin vendosur 73.000 muhaxhirë të pastrehë dhe të rrezikuar nga shfarosja masive për shkak se nuk kishin asnjë kusht jetese. Kjo popullsi, thotë Jastrebovi, gjatë vitit 1879 kishte mbetur pa asgjë e mbi të gjitha ishte e rrezikuar nga sëmundjet ngjitëse[1]. I mungonte edhe ushqimi më elementar.

Që të shkonin deri te pronat e veta në Sanxhakun e Nishit, muhaxhirët organizohen në çeta dhe ndërmerrnin aksione. Të paktën në ish-pronat e tyre të merrnin bereqetin dhe orenditë shtëpiake që u kishin mbetur. Në pamundësi që të gjejnë gjurmë të shtëpive të tyre, çetat shqiptare muhaxhire hakmerreshin me sulme në brendi të kufirit që ishte përforcuar sidomos në trevën e Përpellacit-Merdarit-Vasilevës-Medvegjes-Vrajës etj.

Sulmi i parë shqiptarë do të ndërmerret në rrethinën e Kurshumlisë, më 1 shkurt 1878. Atje popullsia e 20 fshatrave shqiptare kishte shprehur qëndrimin e prerë që me çdo kusht të kthehen në trevat e veta. Duke e kuptuar këtë qëllim të shqiptarëve, repartet ushtarake serbe gjatë marsit do t’i rrënojnë të gjitha shtëpitë dhe objektet ndihmëse që kishin mbetur gjer atëherë. Shqiptarëve kështu nuk u mbetej asnjë mundësi për t’u vendosur në shtëpitë e veta. Sulmi tjetër që do ta ndërmarrin shqiptarët ndodhi më 6 prill 1878 dhe ka për qëllim që ta çlirojë Kurshumlinë si qytezë shqiptare. Sulmin e kishin organizuar dhe drejtuar Ahmet Pasha, Bajram Qaushi, Murat Xhakja Mehmet Igrishta nga Përpellaci me bekimin e myftiut dhe kadiut të Prishtinës. Aksionin e shqiptarëve e kishin përkrahur edhe ulematë e nahisë së Llapit, Gallapit, Shalës, Drenicës, dhe një pjesë e Dukagjinit. Sulmi i shqiptarëve për ta çliruar Kurshumlinë ishte bërë me moton: muhaxhirët duhet të kthehen në shtëpitë e veta! Në bazë të dokumenteve turke, me këtë sulm të shqiptarëve kundër ushtrisë okupatore serbe ishte pajtuar edhe Ali Pasha, komandant i ushtrisë për Vilajetin e Kosovës. Sulmi vijues mbi forcat serbe, gjithnjë sipas dokumenteve turke, është ndërmarrë kundër pikës strategjike në Përpellac, më 28 maj 1879. Aty Serbia kishte grumbulluar forca të mëdha ushtarake dhe sidomos topa të kalibrit të rëndë. Sulmi kishte zgjatur tri ditë. Dokumentet theksojnë se armatimin shqiptarët e kish marrë nga Lidhja Shqiptare e Prizrenit, konkretisht nga komiteti ushtarak i saj. Kjo do të thotë se Lidhja e Prizrenit nuk ishte vetëm organizatë politike, por ishte njëherit edhe institucion i përgjegjës shtetëror i cili, me kodet e zakonet shqiptare, kishte dhënë urdhra nëpër kaza dhe nahi që asnjë familje serbe nuk guxon të dëmtohet. Institucionet e shtetit serb, përkundrazi, kishte lëshuar urdhra politike,

diplomatike, ushtarake dhe religjioze që, deri më 28 qershor 1879, çdo gjë shqiptare në viset e okupuara duhet të shkatërrohet! Njëherit Serbia,e trimëruar nga vendimet e Kongresit të Berlinit,kishte marrë qëndrim nëse përsëriten sulmet shqiptare, ajo do ta vazhdonte luftën drejt Durrësit, Manastirit dhe Selanikut. Në përgjigjen diplomatike të Portës shënohet se shqiptarët edhe me vendimet e Kongresit të Berlinit kanë të drejtë të kthehen në trojet e veta. Shqiptarët, thuhej aty, janë shpërngulur prej andej sepse ushtria serbe ka ushtruar masakra të papara mbi civilët shqiptarë[2]. Në reagimin e përfaqësuesit francezë ndaj ankesës të serbëve drejtuar ambasadave të fuqive të mëdha në Stamboll, deponuar me shkrim në adresë të politikës serbe thuhet që pa asnjë përgjegjësi të ushtrojnë terror të mëtejmë nga shqiptarëve: “Ju serbët,- thotë ambasadori francezë në Stamboll, nuk e meritoni pavarësinë, meqë nuk po mundeni të mbroheni nga një grup shqiptarësh. E pra kur nuk mundeni ta ruani kufirin, vritni të gjithë shqiptarët ndiqni ata përtej kufirit dhe shfarosni kudo që t’i gjeni[3].

Dokumentet serbe, në anën tjetër, i zbulojnë faktet pse i kishin ndjekur të gjithë shqiptarët prej trojeve të veta nga Nishi e deri në Graçanicë afër Prishtinës. Ato fakte serbët i nxirrnin nga një politikë e kultivuar raciste me pasoja katastrofave për historinë e Ballkanit. Veprimet antishqiptare dokumentet serbe i konceptojnë në këto pika: që Serbia të krijohet si vend i pastër nacional dhe shtetëror; që të spastrohet vendi,siç ka theksuar Njegoshi, nga myslimanët; që të paralizohen hapat e Portës të cilët i ka bërë në Kongresin e Berlinit: që të kthehen të gjitha trojet ku kanë jetuar shqiptarët; që aksioni i Serbisë në të ardhmen të drejtohet për zgjerim kah Vilajeti i Kosovës, Manastirit dhe Selanikut, gjithnjë duke e bindur diplomacinë evropiane se kufiri i Serbisë do të forcohet dhe se kështu, një ditë osmanliu me fuqinë e armës sllave (serbe) do të dëbohet andej detit në Azi të Vogël[4].

Lidhur me faktet që u prezantuan si program imperialist serb, mes qeverisë serbe dhe komandës supreme serbe (kur ishte fjala për kthimin e shqiptarëve), do të zhvillohen diskutime publike në një formë shumë të ashpër, por shumë me interes për ta kuptuar fenomenin e spastrimit të Toplicës nga shqiptarët. Qarqet ushtarake duke i vërejtur mizoritë që ishin bërë mbi shqiptarët, por duke e vërejtur edhe rrezikun para të cilit po viheshin me urdhrin e politikës dhe qeverisë sepse e dinin se shqiptarët si edhe Porta e Lartë dhe disa fuqi nuk do të pajtoheshin me pozitën e muhaxhirëve shqiptarë, (sidomos Shtatmadhoria serbe) kishte reaguar se nuk duam të kemi edhe ne Kaukazin tonë”[5]. Është këtu fjala për tragjedinë më të madhe të njerëzimit që kishte ndodhur deri atëherë, pas Luftës së Krimesë, (të vitit 1853-1856-vër aut.), kur popujt të tërë ishin shfarosur dhe depërtuar në vise të tjera të Perandorisë Osmane si tatarët, çerkezët, armenët etj. Lidhur me pozitën e shqiptarëve, kryetari i qeverisë serbe e mbronte qëndrimin se spastrimi i shqiptarëve nga Sanxhaku i Nishit e Pirotit dhe vendosja e tyre në viset tjera të Perandorisë Osmane bëhej me qëllim që rendi dhe qetësia në kufijtë e rinj të Serbisë të sigurohet për aksione të reja të tipit të tillë në jug, drejt daljes së Serbisë në Durrës dhe Selanik. Këtu duhet të theksojmë se jo vetëm në seancën e Kongresit të Berlinit, por edhe pas mbarimit të tij, mes diplomatit turk Mehmet Ali Pashës dhe Jovan Ristiqit ishin zhvilluar duele të ashpra mu në sy të diplomatëve tjerë, por në prapavijë ata kishin kooperuar shkëlqyeshëm, duke ua bërë gjithnjë regjinë diplomatët gjermanë dhe rusë në të gjitha nivelet. Kështu shqiptarët e Sanxhakut të Nishit dhe të Pirotit përgjithmonë ishin vënë para aktit të kryer[6].

Qeveria serbe dëshironte me çdo kusht të krijonte marrëdhënie armiqësore me shqiptarët, sepse kishte nxjerrë përfundimin se vetëm duke pasur frontin e luftës të hapur, politika iperiale e Beogradit për zgjerim territorial kah jugu do të kishte sukses. Dokumentet arkivore për këtë politikë ruhen në Arkivin e Serbisë (AS), në fondin e “Gjeneralshtabit”, prej ku vërehet se kishin dalë urdhëresat për likuidime masive të shqiptarëve më 1877. Prandaj, politika e shtirur se kinse qeveria është për moslejimin e shqiptarëve që të kthehen në trojet e veta në Toplicë, ndërsa Gjeneralshtabi për kthim, nuk është gjë tjetër veçse një kalkulim i ulët politik për përdorim të jashtëm. Në dokumente thuhet decidivisht: “Sa më pakë shqiptarë dhe turq që do të mbesin në viset e çliruara, aq më i madh është shpërblimi për ata oficerë që kanë kryer atë detyrë. Ai oficer që shpërngulë sa më shumë shqiptarë, aq më të mëdha i ka vlerat për kombin e vet. Kështu, në mesin e oficerëve serbë do të fillojë gara e dekadave që të dëshmohen në këtë detyrë të prirë nga shtabet më të larta ushtarake, politike dhe religjioze serbe[6].

Lidhur me shpërnguljen e shqiptarëve nga trojet e veta stërgjyshore thuhet edhe kjo: “Në shpërnguljen e shqiptarëve nga Toplica, disa vende në këto rajone tërësisht kanë mbetur të shkreta. Asnjë njeri i gjallë nuk ka shpëtuar. Ka pasur fshatra për të cilat, as emrat nuk ka pasur kush t’ua tregojë qarqeve qeveritare. As pushteti nuk mund t’i dinte sepse nuk kishte njeri të gjallë që dinte diç për to. Tashti është dashur që ato vise të shkreta t’i kolonizojnë dhe gjallërojnë. Në këtë drejtim janë bërë gabime, thotë dokumenti dhe vazhdon. ”…sepse ishte e mundshme që edhe serbët prej andej kufirit të vijnë në Serbi për t’i kolonizuar pronat e shqiptarëve”. Kështu është bërë një punë dyfish e gabuar, sepse Serbia ka mbetur pa popullsinë që do të paguante tatim, ndërsa në brendi të saj nuk kishte popullsi për ta vendosur gjithandej. Është dashur që atë trevë ta kolonizojmë, në proces, për disa dekada duke sjellë në mënyra të ndryshme sidomos malazezë dhe serbë nga Bosnja dhe Hercegovina[7]. Me këtë shpërngulje të dyanshme do të krijohet një atmosferë lufte midis shqiptarëve dhe serbëve, edhe pse serbët nga Kosova u shpërngulën në shkallë simbolike dhe pa u dëmtuar asgjë nga prona e tyre. Në anën tjetër, sipas Jastrebovit, nga viset që i pushtoi Serbia më 1877, u shpërngulën 73.000 shqiptarë. Jastrebovi nuk i përmend shqiptarët që u detyruan t’i lëshojnë shtëpitë e veta në valën e luftës, sepse të tillë, sipas dokumenteve turke, ishin 320.000 nga periferia veriore e Nishit e deri te Kumanova, Prishtina dhe Mitrovica. Ç’është e vërteta, një pjesë e shqiptarëve do të kthehet në trojet e veta. Një pjesë e shqiptarëve, sipas dokumenteve, ishin likuiduar ose kishin vdekur nga të ftohtit. Numri i të tillëve arrinte nga 18 deri në 22.000 persona. Jastrebovi, numri 73.000 e merr për banorët që kishin mbetur muhaxhirë në fillim të vitit 1879[8].

Në dokumentet serbe theksohet edhe dukuria e shpërnguljes së serbëve nga Kosova në sanxhakun e Nishit. Dokumentet statistikore serbe japin të dhëna për shpërnguljen e 5.280 serbëve nga viset e Mitrovicës dhe të Vushtrrisë. Ndërsa nga viset e tjera të Vilajetit të Kosovës, në asnjë kaza, numri i të shpërngulurve serb nuk arrinte më tepër se dy tri familje që ishin shpërngulur me kërkesën e qeverisë serbe dhe me dokumente zyrtare[9].

Porta e Lartë çështjen e muhaxhirëve do ta ngritë disa herë më 1879, në nivele të caktuara diplomatike. Kështu, Safet Pasha, ministër i punëve të jashtme të Perandorisë Osmane, do ta shtrojë pyetjen para ambasadorëve në Stamboll: “Kur do t’u lejohet shqiptarëve të kthehen në trojet e veta sepse Turqia ka krijuar një komision shtetëror që merret me çështje të muhaxhirëve dhe ai komision ka konstatuar se muhaxheria shqiptare është buzë katastrofës ekonomike dhe shëndetësore”. Lidhur me këtë, në qershor të vitit 1879, qarqet diplomatike turke do t’ua shtrojnë pyetjen fuqive që kishin marrë pjesë në Kongresin e Berlinit: “Çka është bërë me shqiptarët që janë dëbuar nga Serbia dhe të cilët luten që t’u lejohet kthimi në vatrat e tyre?”. Për këtë çështje, sipas Safet Pashës, interesimin kryesor e kishte shfaqur diplomacia angleze me gatishmërinë për t’u dalë në ndihmë shqiptarëve. Kundërshtimet ishin manifestuar nga pala ruse, austriake, gjermane dhe franceze[10].

Komisari për caktimin e kufijve të Serbisë. Anglezi John Ross, shkruante se pothuajse të gjithë banorët e pjesës perëndimore të Sanxhakut të Nishit të dorëzuara Serbisë, ishin shqiptarë të besimit mysliman…, prandaj kur ky sanxhak u pushtua nga ushtria serbe, popullsia nuk u bëri ballë pushtuesve dhe iku e tëra në Vilajetin e Kosovës. Sipas këtij raporti llogaritej se në vitin 1878 kishte 60-70 mijë refugjatë shqiptar të shpërndarë nëpër Vilajetin e Kosovës. Atëbotë diplomati Ross shqiptarëve u kishte treguar të vërtetën e hidhur u kishte thënë se: “Kurrë nuk do të ktheheshin në trojet e mëparshme”.

Kjo e vërtetë mbytëse nga karvani i përgjakur i muhaxhirëve nxori edhe njerëz që vendosën t’ia vënë gjoksin vullkanit. U bënë kurban të një kauze të humbur (vetëm për momentin e caktuar nga rrethanat e krijuara politike atëbotë nga fuqitë e mëdha evropiane. Ata janë pishtarë të një plage që po pezmaton. Me dëshirën e etshme për t’u hakmarrë muhaxhiri nga Toplica Mursel Dabinovci, ka marrë abdes në oborrin e xhamisë së Kërpimehut të Besjanës dhe ka nisur hapat e rëndë drejt Vukojvacit, ia kishte mësyer njërën prej pikave të kufirit të ri. Në mendje ai kishte vetëm se me një qëllim “të vriste sa më shumë shkije-për me marrë hak”. Pas dy ditë luftimesh, kufiri u përgjakë edhe njëherë. U hap edhe një varr. U skalit edhe një muranë, fanar për kërkuesit e mëvonshëm të rishikimet të padrejtësive historike[11].

Për shkak të presionit të madh ndërkombëtarë, pas disa sulmeve që kishin ndërmarrë shqiptarët që edhe me fuqinë e armës të kthehen në trojet e veta, dokumentet konsullore shënojnë se, më 4 gusht 1879, çështja e kthimit të muhaxhirëve në Toplicë do të diskutohet në prani të diplomatëve të huaj: në njërën anë Zeqir Ahmeti-përfaqësuesi i shqiptarëve muhaxhirë dhe, në anën tjetër Dragutin Franasoviqi e Svetozar Stankoviqit-përfaqësues serbë. Në shënimet që janë mbajtur nga ky takim, janë ruajtur me kujdes sidomos fjalët e Zeqir Ahmetit drejtuar qeverisë serbe: “Mirë që po e theksoni fjalën se ju shqiptarët mund të ktheheni, por në praktikë jeni duke bërë gjëra që nuk përkojnë me asnjë normë njerëzore, sepse ju serbët nuk keni besë. As mbreti juaj nuk ka fe (mendon në fjalën e dhënë), sepse ai na e drejtoi proklamatën në kohën e luftës që ta presim ushtrinë e tij dhe na premtoi që të jemi të qetë dhe të ndershëm se kështu do të na lejohet të jetojmë në trojet tona. Shumica dërrmuese e shqiptarëve këto fjalë i dëgjoi, por u tradhtuan. Ushtria e krajlit serb e pritëm pa rezistencë në shumicën dërrmuese të fshatrave dhe qyteteve, pushtetit iu nënshtruam, por pa marrë parasysh këtë qëndrim të shqiptarëve, serbët na shpërngulën me të gjitha familjet, për tri ditë, sikur të ishim kriminelët më të egër dhe tash t’ju besojmë fjalëve tuaja me një mundësi se mund të kthehemi?! Kjo është një tradhti e dyfishtë që unë mund t’ia komunikojë muhaxherisë. Ju serbët dhe mbreti juaj çdo fjalë e keni me rrenë, me paramendim dhe me përfundim që mbaron me intrigë. Tash e dimë se po të mos i besonim fjalës së tij ai nuk do të hynte me ushtri në Shqipëri, madje me asnjë çmim”[12].

Çështja e shpërnguljes së shqiptarëve do të mbetet plaga kryesore për një kohë të gjatë. Kjo çështje, jo vetëm te muhaxhirët, por edhe te tërë popullsia shqiptare, do të krijojë një urrejtje të paparë. Lidhur me këtë, më 4 maj 1879, ndër të tjera thuhet se komisioni i muhaxhirëve, i përbërë prej Hys Kabashit nga

Gjakova dhe Rrustem Kabashit nga Prizreni, të drejtuar nga myftiu i Prishtinës janë duke punuar natë e ditë që 1700 familje muhaxhire shqiptare të vendosen nën përkujdesje në Gjilan dhe rrethinë. Në këtë drejtim ndihmë të madhe muhaxhirëve u kishte dhënë sidomos Isa Beu, tregtar nga Gjilani. Muhaxhirëve shqiptarë do t’u ndihmojnë edhe tregtarët e Shkupit, Manastirit, Elbasanit dhe Selanikut. Duhet përmendur se muhaxhirëve shqiptarë do t’u ndihmojnë edhe disa tregtarë hebrenj. Në këtë mënyrë do të krijohet një miqësi e paparë ndërmjet shqiptarëve të gjendur në tragjedi dhe hebrenjve të pasur në qytete e Perandorisë Osmane[14].

[1] AS. Fond “Jovana Ristića” 1877-1878 Elaborat o osvajanje novih teritoria na jugu Niša.96 J. H. Vasileviq: v, cit. fq. 7-Spastrimi i lokaliteteve shqiptare dhe reagimet e tyre me armë; Gazmend Rizaj: Shqipëria dhe shqiptarët në planet sekrete të shteteve ballkanike dhe evropiane gjatë shek. XIX, (Koha ditore) 14 II-26 2006.[3] ***Po aty fq. 8-9.[4] V. Boban: Jastrebov u Prizrenu, Priština,1983, fq. 142.[5]* ***AS. MUD; Po aty-letra 1879. Për diplomaci afruese me Turqinë J. H. Vasiljević citirana dela str. 9.[6] Po aty fq. 10.[7] AS. Koleksioni “Milan Piroćanac” 1895; Inkognitus “Srpska narodna misao i gospodin M. Piroćanac” Beograd, 1895.[8] AS. Pisma Jovana Ristića za vreme Berlinskog Kongresa 1878. (Letra ka të bëjë me zgjerimin e Serbisë në Vilajetin e Kosovë).[9] Po aty.*[10]** J. H. Vasiljević, cit. dela str.14.[11] J. H. Vasiljević, cit. dela fq. 16.[12] Bilall Shimşir:Rumeli den geçleri I dhe II (shifra e të shpërngulurve shqiptarë me dhunë; AS. Fond “Vrhovna komanda srpske vojske izbeglice”.13 AS. Koleksioni “Statistika naših iselenika… Toplica u kolonizua me malazezë deri më 1899.[14] Jovan Hadži Vasiljević: Albanska liga… st. 17.

SANXHAKU I NISHIT NËPËR SHEKUJ

Shkruan për Medvegja REDAKSIA , Reshat AVDIU ,Qershor 2015 Preshevë

Autori është ish i burgosur politikë, njëherit edhe kryetar i “Shoqatës së Muhaxhirëve” për Kosovën Lindore me seli në Preshevë.

Kenga Skemi më Kufi-Skifter Etemi

Bëhuni pjes e Faqes https://www.facebook.com/medvegja.redaksia

Histori

17 Qershor 1999 – Dita e çlirimit e Komunës së Vushtrrisë

16/06/2015 tupalla Laisser un commentaire

Në të gjithë evoluimin historikë dhe kronologjikë qyteti dhe qytetarët e Komunës së Vushtrrisë kanë qenë çdoherë të afirmuar për organizimin e qëndresës së fuqishme dhe konsolidimin për mbrojtjen dhe kohezionin jo vetëm lokalë por edhe në nivelin qendrorë konkretishtë kanë reflektuar çdoherë qasjen mbi ruajtjen , mbrojtën dhe prosperitetin kombëtarë.

Ndodhemi pranë përvjetorit të 16 -të të çlirimit të Komunës së Vushtrrisë , ngjarje kjo e cila pamëdyshje është emblemë për të gjithë qytetarët e saj , është ngjarje e cila arrihet si rezultat i përpjekjeve , heroizmit , por edhe si pasqyrim i gjithë të rënëve për liri dhe çlirim .

17 qerrshor vushtrri f01 — **Lufta e vitit 1998-1999 mori shume jetë te te gjitha moshave në Vushtërri e rrethinë**

Në këtë rrjedhojë duhet përmendur dhe vlerësuar lartë dhe fuqishëm kontributin e të gjithë atyre që në mënyra apo forma të ndryshme kontribuan dhe ndihmuan në çlirimin , lirinë dhe krijimin e kushteve por edhe hapësirës për të ri krijuar jetën qytetare në një shtet i lirë , sovran dhe demokratikë për të vazhduar në proceset tjera të cilat janë në të mirë të qytetarëve , komunës , shtetit por edhe kombit .
Rol esencialë në arritjen e kësaj ngjarje e ka pasur Ushtria Çlirimtare e Kosovës e cila poashtu gjatë luftës kanë qenë e organizuar dhe konsoliduar fuqishëm si nga qyteti poashtu edhe nga të gjitha fshatrat e komunës së Vushtrrisë .

Duhet vlerësuar gjithë respektin dhe nderimin që është bërë dhe vazhdon të bëhet nga të gjithë qytetarët e komunës tonë Vushtrrisë , nga organet kompetente , poashtu edhe nga organi komunalë ; për të gjithë që kontribuan dhe dhuruan të gjithë atë që kishin në mundësinë e tyre e shumë prej tyre dhanë edhe jetën e tyre vetëm e vetëm në mbrojtjen e lirisë , autoktonitetit historikë kombëtarë , mbrojtjës së qytetarëve nga pushtuesit dhe uzurpuesit shovenishtë serbë .

Urime ky përvjetorë dhe ngjarje historike qyteti dhe gjithë bashkë vendasve nga qyteti ynë i lashtë Vushtrria .

shkruan : Bashkim SADIKU ( Autori është studentë i Historisë në UP )

Medvegja REDAKSIA

Bëhuni pjesë e Faqes Medvegja REDAKSIA www.facebook.com/medvegja.redaksia

Shqiperia E

Prishtinë-Medvegjë Klubi » TROJET « – Letër e hapur Strukturave Politike

14/06/2015 tupalla 4 commentaires

STRUKTURAVE POLITIKE DHE SHQIPTARËVE TË MEDVEGJËS

Me përmbysjen e qeverisë komunale në Medvegjë, pozita e shqiptarëve të këtushëm u përkeqësua në mënyrë dramatike. Kjo përmbysje nuk u bë me qëllim të përmirësimit të të drejtave të shqiptarëve, edhe pse disa mendojnë kështu. Përkundrazi, nëse strukturat politike shqiptare vazhdojnë me përçarjet e tyre, situata do të jetë shumë brengosëse dhe me pasoja të rënda.

Shpërngulja e dhunshme e shqiptarëve në vitin 1999 dhe më pas, ishte me pasoja tragjike. Nga 5000 e më tepër banorë autoktonë shqiptarë, sa ishin para vitit 1999, numri i tyre u zbrit në më pak se 600, kryesisht persona të moshuar. Në fillim të viteve 2000, me angazhimin e subjektit shqiptarë brenda dhe jashtë vendlindjes u bënë shumë përpjekje që të ndërkombëtarizohet problemi shqiptar në këtë komunë me qëllim që të krijohen parakushtet jetësore dhe të fillojë procesi i kthimit të një numri sa më të madh të familjeve të shpërngulura dhe sadopak të normalizohet gjendja. Shteti serb nuk bëri asgjë në këtë drejtim.

Angazhimi i subjektit shqiptar, mendohet në atë joqeveritar (Shoqata e të Dëbuarve, Klubi i Vendlindjes, Diaspora etj.) bëri atë që ishte e mundshme në rrethana të tilla. Aksioni më parë u përqendrua në fushën e arsimit dhe në krijimin e kushteve fillestare kadrovike, materiale dhe të sigurisë për fillimin e vitit shkollor, e krahas me këtë edhe të kthimit të familjeve të shpërngulura dhe të krijimit të rrethanave ekzistenciale. U organizuan edhe disa takime e biseda me faktorin ndërkombëtar dhe me subjektin qeveritar serb për normalizimin e gjendjes. Me angazhimin edhe të faktorit ndërkombëtar, u arrit që fillimisht të kthehet një numër i familjeve, që ishte nxitje dhe shpresë për veprime të mëtutjeshme. Ndërkohë u organizuan edhe zgjedhjet lokale dhe ato parlamentare dhe u arrit që në qeverinë komunale subjekti shqiptar të jetë i ndjeshëm dhe me ndikim. Megjithëkëtë, veprimi i subjektit shqiptar nuk kishte përkrahje të duhur nga qeveritë shqiptare, sikurse që e kishin serbët e Kosovës përkrahjen e shtetit serb. Subjekti shqiptar jo që nuk përkrahej nga qeveria serbe, por përkundrazi, në forma të ndryshme minohej. Kështu, në vend që të vazhdonte procesi i kthimit të familjeve të shpërngulura, shpërngulja mori hov dhe filluan të shpërngulen edhe ato pak familje të kthyera dhe familje të tjera. Në vazhdimësi filloi të zvogëlohej numri i banorëve dhe i nxënësve shqiptarë. Si pasojë e kësaj, u mbyllën shumë shkolla fillore me mësim në gjuhën shqipe, si në Siarinë, në Sfircë, në Gërbac, në Ramabajë e në Starabajë dhe u rrezikua mësimi edhe në qendrat shkollore në Tupallë dhe në Bajë të Siarinë.

Një lëvizje e këtillë e ngjarjeve krijoi pasiguri, pa perspektivë dhe nervozizëm në mesin e popullatës, të subjektit partiak dhe qeverisës, që pati për pasojë përshkallëzimin e ndasive, duke fajësuar njëri – tjetrin, pa hyrë në esencën e shkaqeve. Kështu, edhe organizimi i Takimeve të Vendlindjes, takimet tradicionale me diasporën dhe format e tjera të bashkëveprimit morën ngjyra partiake me pasoja të dëmshme. Ndasi të tilla u bartën edhe në mesin e Bashkësisë Islame. Edhe ato pak kuadro shqiptare që kanë mbetur në komunën e Medvegjës, në vend që të gjejnë forma të bashkëveprimit, u përçanë dhe u bënë jo efektive. Këtë gjendje faktori serb e mirëpriti dhe e përdori për nevoja të veta.

Një situatë e tillë është shumë brengosëse për interesat e shqiptarëve të këtushëm dhe për mbijetesën e tyre. Po afrohet koha që edhe kjo oazë shqiptare, e cila mbijetoi më se 130 vjet, të përjetojë fatin e qindra fshatrave të tjera shqiptare të këtij rajoni.

Këtë përgjegjësi historike duhet ta kenë parasysh banorët shqiptarë të Medvegjës dhe subjektet e tyre politike. Është momenti që të alarmohen dhe të aktivizohen të gjitha strukturat shqiptare të Anamedvegjës, ata që jetojnë në Kosovë dhe në diasporë dhe rrahin gjoks se punojnë e veprojnë për interesa kombëtare, të këndellen dhe të bëjnë përpjekje për krijimin e një subjekti të përbashkët intelektual dhe politik, në mënyrë që në zgjedhjet e ardhshme të votojnë për vetveten dhe të mos bëhen lojë dhe të bien në kthetra të atyre që i kanë sjellë në këtë gjendje. Në këtë drejtim mendoj se duhet të ndërmerren këto veprime:

Të respektohen të gjitha organizimet partiake dhe të evidentohen potencialet e tyre,
Të krijohet një mekanizëm i bashkëpunimit me qëllim të krijimit të një aleance të përbashkët, ku do të bëhej përfaqësimi i tyre proporcional në strukturat e qeverisjes komunale,
Të garantohet pjesëmarrja e tyre proporcionale në zgjedhjet e ardhshme lokale,
Të mos lehen anash kuadrat dhe ato familje shqiptare që e mbajtën gjallë sensin e qëndresës në këtë mjedis stërgjyshor,
Të kuptohet se ardhja në pozitat udhëheqëse dhe mbajtja e tyre nënkupton aftësitë profesionale, morale dhe përgjegjësinë ndaj popullit dhe momentit historik dhe të kuptohet që ato pozita nuk janë të përjetshme, duke respektuar edhe kontributin e tyre paraprak,
Të krijohet një bashkëpunim dhe bashkëveprim edhe me subjektet e tjera jashtë vendlindjes,
Të ftohen të gjithë votuesit me të drejtë vote, kudo që janë, dhe t’u bëhet me dije shkalla e përgjegjësisë që e kanë ndaj vendit të vet,

Një punë e tillë është jo vetëm humane, por edhe obligim kombëtar. Besoj se një veprim i tillë do të gëzojë përkrahjen e të gjithë atyre që ia mendojnë të mirën vendlindjes.

Letër e shkruar nga Klubi » TROJET »

Medvegja REDAKSIA

Bëhuni pjesë e Faqes Medvegja REDAKSIA www.facebook.com/medvegja.redaksia

K. Lindore

Medvegjë-Deputeti Riza Halimi vazhdon me diskriminim

12/06/2015 tupalla Laisser un commentaire

Arben_riza f.riza 02fb — Riza Halimi ,deputeti në parlamentin e Serbis

Vetëm një ditë pasi që Qeveria e Serbisë mori vendimin për shpartallimin e Kuvendit komunal të Medvegjës dhe emëroi anëtarët e kryesisë së organit të përkohshëm të komunës, në opinion kanë dalë informacione rreth pakënaqësisë së madhe të popullatës shqiptare për shkak të lojërave të shumëfishta të kryetarit të PVD-së Riza Halimit, ku në bazë të këtyre lojërave në organin e përkohshëm lokal prapë është emëruar militanti i dëgjueshëm i Halimit.

Sipas deklaratave të përfaqësuesve të shqiptarëve në komunën e Medvegjës, pas rënies së pushtetit lokal në këtë komunë që ka ardhur si pasojë e përçarjeve në degën e PVD-së në Medvegjë, Halimi duke keqpërdorur kanalet e caktuara në Qeverinë e Serbisë, (sipas gjitha gjasave përmes Trupit koordinues), ka arritur që të në organin e përkohshëm ta fus edhe një partiak të ndëgjueshëm, dhe në këtë mënyrë ti realizojë interesat e tij personale dhe interesat e personave rreth tij, por jo edhe interesat e popullatës shqiptare, shkruan E-novine. Sipas deklaratave të cilat i përcjell e-novine, nga shqiptarët e kësaj komune, pasi që dega e PVD-së në këtë komunë e ka dërguar propozimin e kandidatit të vetë në Beograd për organ të përkohshëm politologun e diplomuar Arben Feratin, në tërë këtë tregim është futur Halimi personalisht dhe nëpërmjet lidhjeve të tij ka bërë që në vend të Feratit të emërohet Kadri Hiseni, veprim i cili ka qenë në kundërshtim me vendimin e degës së PVD-së dhe vet kryetarit të degës Fehmi Behës. Përfaqësuesit e kësaj komune i kanë thënë e-novine se Halimi në komunën e Medvegjës pas këtij gjesti skandaloz ka mbetur pa elektorat, dhe me intervenimin e fundit të Halimit i cili ka qenë në kundërshtim me vendimin e kryesisë së degës, PVD në Medvegjë, është me “gjysmë këmbe mbi dhe”. Personi i cili ka dashur të mbes anonim për shkaqe sigurie i ka thënë për e-novine se, “Është poshtërues fakti se Halimi edhe përkundër vendimit të kolegëve partiak në Medvegjë, krye në vete e ka emëruar një person me shkollë të mesme, me profesion: mekanik, duke lënë anash një person të diplomuar sikur Arben Feratin, dhe kështu Halimi me këtë vendim e ka ulur poshtë intelektualizmin e shqiptarëve në tërësi në Luginë të Preshevës” I njëjti person ka deklaruar se, “Ajo që është më e keqja, është fakti se me qëndrimet e fundit Beogradi dëshiron që të vazhdojë me përvojën e vjetër, kur ka menduar që kërkesat dhe interesat e popullatës shqiptare t’i zgjidh përmes të ashtuquajturve “përfaqësues lojalë” të shqiptarëve, si dikur me Sejdo Bajramoviqin, ku të gjithëve iu është e njohur se si ka qenë fundi i asaj politike. Akoma ka mbetur e panjohur se, a ka kuptuar Riza Halimi se në komunën e Medvegjës më nuk e ka përkrahjen e bashkë kombësve të vet, çka do të vërtetohet edhe gjatë zgjedhjeve të ardhshme, të cilat shpresojmë që të mbahen sa më parë” Të përkujtojmë se koalicioni udhëheqës i deritanishëm në Medvegjë pjesë e të cilit ka qenë edhe fraksioni besnik i Riza Halimit, ka mbetur në kujtesën e shumë qytetarëve për shumë parregullsi dhe shkelje të të drejtave të shqiptarëve si dhe plaçkitjes pafund të popullatës lokale dhe pasurisë natyrore, në këtë komunë.

shkruan E-novine tani e njohur per shqiptaret ,ku deri tani ky medium zbardhi shume krime qe u bene ndaj shqiptareve ne kosove e me gjerë.

P.S në vazhdim keni linkun e gazetes e-novine në gjuhen serbo-kroate

http://www.e-novine.com/srbija/vesti/121686-Halimi-nametnuo-svog-kandidata.html

Medvegja REDAKSIA

Bëhuni pjesë e Faqes Medvegja REDAKSIA www.facebook.com/medvegja.redaksia

K. Lindore

Medvegja-Dhelpra dinake prapë në aksion

11/06/2015 tupalla Laisser un commentaire

Kohë më parë pata shkruar mbi një dhelpër dinake,e cila nuk ndalet me punët e saja dinake që i bënë në Kosovën Lindore.

Aksionet e dhelprës dinake ( Riza Halimi) nuk kanë të ndalur .Dikur për ne popullin ishin shumë të paqarta qëndrimet e tij. Menduam që ndoshta ky njeri do e nxjerr Luginën nga një kolaps që sot gjendemi,e sidomos ne Medvegjasit ishim të bindur dhe besonim shumë në Liderin e Partisë PVD z Rizah Halimin. Ky zotëri me një politikë tipike sllavo –komuniste,e titiste ,na hodhi pluhur syve duke menduar që Riza Halimi është babai i Kosovës Lindore, e sidomos tek anëtaret e partisë së tij PVD,dega në Medvegjë.

Ky mendim nuk ishte për mua, dhe për partitë tjera rivale që janë në Medvegjë e luginë në përgjithësi. Me herët nga njerëzit që më afër e njohin z Halimin, e kundërshtuan për një politikë që me shumë i shërbente Beogradit se sa popullit qe i kishin dhënë votën të bëhet deputet.

Në komunën e Medvegjës me partinë e tije PVD , në koalicion me partitë tjera udhëheqëse serbe SPS ,plot 15 vite nuk solli asnjë ndërrim mbi gjendjen që jemi tani në Medvegjë. Mjerisht ,vite të tera punoi vetëm si ti siguroi votat për tu zgjedhur deputet ,dhe të bëjë përçarje të madhe në mes pak popullit të mbetur në Medvegjë. Me një politik të tij të kalbur, injoroi liderët tjerë të partive rivale që ishin formuar në Medvegjën e boshatisur. Me këtë politikë, nuk u pajtuan as populli i mbetur atje që kishte një vizion më të mirë për një rrugë të drejtë të shpejtë të dalim nga kriza.. Duke e pa që lideri i partisë së PVD-së nuk është në rrugën e drejtë për një zgjedhje që ishte më e mirë, dhe më e drejtë nga z Halimi u distancuan edhe anëtaret e tij më të devotshëm që kishte vite me radhe. Për ne është e ditur se z Fehmi Beha,Hajdar Hajdari dhe Marlinda Ferati, nuk i dhanë pëlqimin që të formohet qeveria lokale ne Medvegjë, ne koalicion me partitë shumice serbe. Ky proqes u provua disa herë të ringjallet partia famëkeqe SPS me ndihmën e PVD-së të Rizah Halimit. Për mos dëgjimin e anëtareve të lartë cekur të PVD-së, ata morën qortim dhe nënçmim shumë jo njerëzor nga z Halimi,por prapë se prapë nuk u thyen në qëndrimet e tyre.

Ky qëndrim i z Behës , Hajdarit dhe Feratit, qoi deri ne prishjen e qeverisjes komunale. Pas një kohe hynë masat e dhunshme në Medvegjë. Edhe me këto masa populli disi u pajtua, sepse ishim të lodhur nga një qeveri e tille. Sipas ligjeve të Serbisë që janë të definuar mbi formimin e një qeverisje të përkohshme në Medvegjë duhet:

Qeveria prej 5 anëtarëve duhet të formohet deri në zgjedhjet e radhës.,nga ta 4 të partive serbe, dhe një nga populli pakicë ,gjegjësisht shqiptarë.

Këtu pëlcet përplasja e radhës në mesë PVD-së dhe popullit medvegjas që mendon ndryshe nga Riza me partine e tij PVD.

Në koalicion qeverisës propozohet një i ri me perspektiv z Arben Ferati. Një djalë që rrjedh nga një familje patriotike, me një prind veteran i arsimit,i frymëzuar që vetëm e drejta duhet ta qoi përpara Kombin. Z Arben Ferati. me një përgatitje shkollore të lartë superiore, u zuri rrugën edhe me herët disa të pashkolluar, që ishin në qeverisjen e Komunës nga radhët e partisë PVD, e larguan atë nga puna , duke e kërcuar në mënyra të ndryshme vetëm që aj të mos jetë pengesë e tyre në qeverisje.

Duke e përcjellë punën e PVD-së dhe anëtareve të saj në Medvgjë ,një grup njerëzish ,patriot të vendlindjes ,vendosen që për kandidat në masat e dhunshme në kuvendin Komunal të Medvegjes të jetë z Arben Farati. Kjo edhe ndodhi ,sepse me ligj nuk guxon të kandidohej dikush nga partia humbëse ,në këtë rast PVD-ja në koalicion me partitë serbe. Një shkelje e ligjit nuk ndodhi nga përfaqësuesit serb.

Kur ne ishim të bindur se kandidati shqiptarë nuk bëri shkelje ligji,menduam që puna do të shkoi si më mirë deri në zgjedhjet e radhës.,sepse nuk dyshonim ne parimet e z.Feratit, po në të kundërtën ishim të bindur se ky ishte i vetmi kandidat që do ti thotë stop të padrejtës dhe do të kemi një informatë të saktë që sot po ndodhe në Medvegjë.

Nga ky moment shpërthen dhelpra dinake Riza Halimi ! Ai me të kuptuar se në qeverisje të përkohshme ka hy një kandidat jo i partisë së tij, i shtyre nga disa persona të partisë së PVD-së dega në Medvegjë merr me urgjence rrugën e Beogradit për të intervenuar dhe penguar kandidatin Ferati.

Halimi me shkijet e Beogradit të Parlamentit ,në Kuvendit ,kumar e dollar, bënë çmos dhe pezullon nga lista Z Feratin ,kurse në vend të tij e fut z Kadri Hysenin një ish deputet komunal i partisë të PVD-së dega në Medvegjë. Kjo për mua dhe shumë vendas është kulminacioni i të gjithave lëvizjeve të z. Halimit që tani haptas punon vetëm për partinë tij ,dhe aspak për të mirën e popullit të mjerë medvegjas.

Këtu na bënë të dyshojmë se 15 vitet e qeverisjes me partinë e PVD-së në krye me liderin e saj Rizah Halimin ,paskan qenë direkt qeverisje me direktiva të Beogradit. Kisha pas dëshirë që mos të jetë kështu, po mjerisht doli e vërteta , e te cilën ne populli po e bartim në supet tona.

Unë nuk di pse z Halimi veproi kundër ligjit,kundër një djaloshi të mirë, e të shkolluar me ide përparimtare ,dhe në vend të tij kandidoi një anëtar nga partia e tij Kadri Hysenin. Unë të nderuarin Kadri Hysenin nuk e njoh personalisht,por të isha në vend të tij nuk kisha pranua një post të tillë të kurdisur nga Beogradi.

Kjo kurdisje dhe përkrahje nga lideri i tij Riza, na bënë të përçahemi në mes veti ne medvegjasit ,pa nevojë ,pa një zgjidhje të krizës në të cilën gjendet sot Medvegja .

Riza Halimi sigurisht se do të ishte më mire të kujdesej për gjendjen e shqiptarëve në Medvegjë ,për gjenocidin që u behet atyre ,për shtypjen graduale mbi ta,për shkatërrimin e pasurisë të mbetur,për arsimin dhe edukimin .Ky qe paska aq lidhje të forta me Beogradin, dhe paska autoritet për mos zbatimin ligjit te Serbisë ,paska ndikim të madh tek Qeveria Serbe, por për fat të keq kundër interesave të popullit medvegjas.

Me këto veprime tinëzare e qyqare,ne do të organizohemi mirë në zgjedhjet e radhës dhe nuk do i lëmë vend askujt të manipuloi me popullin e medvegjes po edhe Rizah Halimit.

shkruan për Madvegja REDAKSIA Shaban Abazi 11.06.2015

Bëhuni pjes e Faqes https://www.facebook.com/medvegja.redaksia

Autori është ish i denuar , ish Komandant i Uçpmb-së Zona Medvegjë, poet dhe veprimtar shumë vjeçar për trojet tona.

Për të lexuar Biografin e autorit

klikoni këtu:⇓

http://tupalla.com/wp/?p=3438

www.tupalla.com

Archives mensuelles : juin 2015

Ka nderruar jete Zeqir Arif SINANI nga Tupalla e Medvegjes

GJYKATA SPECIALE PRODUKT I FABRIKIMEVE TË SIGURIMIT SHTETËROR SERB – Shqiptarët duhet t’i thonë jo

1.GJYKATA SPECIALE PRODUKT I FABRIKIMEVE TË SIGURIMIT SHTETËROR SERB

2.Shqiptarët duhet t’i thonë jo Gjykatës Speciale

Akademik Idriz Ajeti sot feston 98-vjetorin e lindjes

BETEJA E KOSOVËS U ZHVILLUA MË 1389 NË DITËN E ALIGJYNIT E JO NË VIDOVDANIN SERB

Popullata përjeton pastrimin etnik, Medvegja e harruar, politika në gjumë të rëndë!

Sanxhaku i Nishit-Muhaxherët ,tendenca e kthimit ne trojet e veta

17 Qershor 1999 – Dita e çlirimit e Komunës së Vushtrrisë

Prishtinë-Medvegjë Klubi » TROJET « – Letër e hapur Strukturave Politike

Medvegjë-Deputeti Riza Halimi vazhdon me diskriminim

Medvegja-Dhelpra dinake prapë në aksion

Presheva,Bujanoci,Medvegja