NE VIXHILJE TË DITËS SË PAVARËSISË SË SHTETIT AMË-
KOSOVA LINDORE FESTON PA FLAMUR
U bënë 104 vjet nga ajo ditë kur shqipëtarët me frymën e fundit arritën të shpallin shtet të pavarur atë pjesë të tokës shqipëtare të cilën me sakrificën më të madhe njerëzore arritën ta nxerrin nga kthetrat e një perandorie e cila edhe pse tani e plagosur për vdekje ende tërhiqte këmbët zvarr nëpër gjakun e shqipëtarëve të cilët për pesë shekuj nuk u ndalën në përpjekjet e tyre për mëvetësi e sovranitet.
Aty ishin edhe fqinjët tanë të cilit si hijenat zhdaravitnin gjymtyrët e skajshme të asaj Shqipërie të brishtë e cila si një krijesë e posalindur mezi rrinte në këmbët e saj të njoma.
Atë ditë u mblodhën aty burra nga të katër anët e atdheut me sytë të ngulitur në at flamur që u ngrit më 28 Nëntor duke shpresuar se erdhi dita kur shqiptari më në fund do të bëhet zot në tokën, në pronën, në shtëpinë e vet.
Ishte kjo shpresë e cila u realizua vetëm për gjysmën e trojeve etnike derisa për gjysmën tjetër vetëm gjuha turke e zaptuesit u zëvendësua me ate serbe, greke, maqedonase…
Sa vite i kaluam në robëri, vuajtje e nëpërkëmbje nga tanimë « fqinjët tanë » duke mos arritur asnjëher që të gjithë së bashku të radhitemi ne anën e duhur dhe të kuptojmë lojën e tyre perfide për të na përqarë e dobësuar.
Gjatë luftërave ballkanike të tjerëve ju shërbyem si mish për top e në dy luftërat botërore të ndar në dy taborre, shpeshëher ia kthyem pushkën njëri tjetrit.
Gjatë një shekulli gjysma e shqiptarëve të mbetur nën krijesat shtetërore të krijuara nga sllavët, nuk ndaluan përpjekjen, luftën e sakrificën për t’u çliruar nga robërimi i tyre e duke pretenduar për t’iu bashkangjitur pjesës tjetër të kombit e cila edhe pse e çliruar nga okupatori jetonte e robëruar nën petkun e ideologjisë komuniste.
Shqiptarët jashtë kufijve të shtetit amë të mbuluar tani më nën petkun e shtetit sllav, në një Europë të krishterë e cila me fajin tonë na kishte identifikuar jo çfar ishim – europian e autokton në trojet tona – por si hije e një perandorie muhamedane e cila ishte tretur prapa horizontit – e kishim të vështirë dhe gati të pashpresë të llogarisnim në përkrahjen e saj për t’u çliruar nga mbetjet e një Jugosllavie të shpërbërë.
Rrethanat e krijuara në Ballkan dhe lindja e shteteve të reja, ndër shqipëtarët e Kosovës sforcoi edhe më shumë shpresën për fitore mbi një robrues shekullor i cili sa shkonte duke u dobësuar në hapsirën ish Jugosllave aq më shumë rriste presionin mbi popullin e Kosovës duke shpresuar se këtu do të kompenzojë at që kishte humbur në Kroaci, Slloveni e Bosnje.
Në fundvitet e nëntëdhjeta në qarqet e ndikimeve politike botërore rejtingu i Serbisë ishte në nivelin më të ulët. E përkëdhelura e Europës ishte shëndrruar në të urrejturen e botës. Rusia ishte ende në amullinë e krizës së përgjithshme ekonomike që kishte kapluar vendin dhe ndikimi i saj në politikën globale ishte mjaft i dobësuar.
Në këto rrethana populli i Kosovës vendosi t’ia këthej pushkën Serbisë e cila pas një aparthejdi të zbatuar tani më prej vitesh në jetën politike kishte filluar pastrimin etnik të teritorit të Kosovës nga popullata shqipëtare duke ushtruar një gjenocid të vërtetë i cili ishte i shprehur me ekzekutime më barbare të fëmijëve, pleqëve, dhunime të grave e vajzave, djegje e shkatrrime pronash…
Tragjedia ishte duke u zhvilluar në sytë e prezencës ndërkombëtare e cila për hirë të parimeve humane dhe duke ndjekur interesat strategjike perëndimore, mori vendim këtë herë të shpëtoi popullin e Kosovës nga zhdukja e tij fizike.
Si rezultat i këtij intervenimi të krahut ushtarak perëndimor (NATO) dhe luftës së pakompromis të popullit të Kosovës, Serbia u detyrua të largohej nga Kosova dhe popullit shqipëtar tani më të dëbuar jasht kufijve iu mundësua kthimi në shtëpitë dhe pronat e veta.
Më 2008 Kosova u shpall shtet i pavarur me ingerenca të kufizuara dhe nën mbikqyrje të institucioneve ndërkombëtare.
Pas shpalljes së pavarësisë instutucionet e shtetit të Kosovës pranuan bisedime të pakushtëzuara me Serbinë të cilat në fillim patën trajtuar sfera dhe interese të karakterit teknik për të kulmuar me koncesione me pasoja të mëdha ekonomike e politike që në të ardhmen rrezikojnë seriozisht funksionalitetin shtetëror të Kosovës në tërë teritorin e saj.
Trojet shqipëtare të mbetura nën administrimin e shtetit të Serbisë (Kosova Lindore) edhe përkundër insistimit permanent të përfaqsuesve të këtyre tri komunave, asnjeher nuk u bënë objekt bisedimesh me Sërbinë.
Mundësia e vendosjes së paraleles ndërmjet kërkesave të pakicës serbe në Kosovë dhe asaj shqipëtare në Serbi nuk u shfrytëzua nga delegacioni kosovar.Kjo pati për pasojë krijimin e një strukture të re politike të serbëve në Kosovë (asociacioni), derisa gjendja politike dhe ekonomike e shqipëtarëve në Serbi shënoi një degradim të mëtejm. Të drejtat e shqipëtarëve në Serbi nuk janë as për së afërmi ekuivalente me ato të serbëve në Kosovë edhe pse numerikisht paraqesin një etni përafërsisht të balancuar në strukturë të popullatës së përgjithshme të këtyre dy shteteve.
Sot në vixhilje të këtij përvjetori të madh të pavarsisë së Shqipërisë, të pakët janë ata shqipëtarë në Kosovë e sidomos jashtë kufijvet të saj që e kanë të plotësuar ndjenjën e të qenurit të lirë, autokton e zot në shtëpinë e tyre përkundër dy shteteve të shpallura e të njohura ndërkombëtarisht.
Shqiptarët e Kosovës Lindore edhe njeher duhet fastuar të kënaqur e të ushqyer me historinë e shpalljes së kësaj pavarësie pa e pasur as nesër mundësinë që vet ta ngrisin e valvisin at flamur të cilin e presin më shumë se një shekull.
Megjithate urime e gëzuar të gjithë shqipëtarëve dita e flamurit.
Uroi posaqërisht shqipëtarët e Kosovës Lindore dhe së bashku me ta e mbaj shpresën që ky flamur nje ditë do të valvitet lirshëm e në mënyrë legale edhe në këto anë, në këtë skaj të Shqipërisë etnike.
G ë z u a r
shkruan Ali Hajdini
Na Ndiqni në FACEBOOK
Bëhuni fans të Faqes Medvegja REDAKSIA
