Kryetari i levizjes kombetare shqiptare,

prof.Hazir Shala, tronditi beogradin zyrtar para me shume se gjysme shekulli, kur shkruan se gjuha shqipe ka nje trung dhe nje ortografi,duke rrezuar tezat e shovinistit me te terbuar Dushan Mugosha i cili thoshte se Kosovarishtja dhe Dibranishtja nuk kane asgje te perbashket me gjuhen e shqiperise ! Patrioti dhe atdhetari yne i madh Prof.Hazir Shala ne vitin 1963 kishte qendruar vertikalisht, gjuhesisht dhe kombetarisht njekohesisht !  shkruan  prof.Ibrahim EGRIU

I ndjeri u lind në vitin 1934, në Barilevë të Prishtinës, shkollën fillore e kreu në vendlindje, të mesmen në Prizren ndërsa në Beograd mbaroi Fakultetin Filozofik, dega e Gjuhës Shqipe, në vitin 1959. Në vitin 1964, profesor Hazir Shala ishte i dënuar me 13 vite burg, si anëtar dhe ideolog i Lëvizjes Revolucionare për Bashkimin e Shqiptarëve. Profesor Hazir Shala deri në momentet e fundit të jetës së tij ishte kryetar i Lëvizjes Kombëtare Shqiptare. Veprimtari i çështjes kombëtare i orëve të hershme të përpjekjeve dhe sakrificës për çlirim dhe liri të kombit shqiptar, profesor Hazir Shala, ka ndërruar jetë më 01 shtator 2014.

Video e prof.H.SHALA

në shenjë respekti dhe përkujtimi po ju sjellim kete shkrim nga i ndjeri me vlere te madhe shkencore e historike për popullin ton të lasht ku autori ja dedikoj tërë jetën.

Nga Prof. Hazir Shala

 

Populli i tejlashtë pellazg-ilir-shqiptar, si shumë popuj të tjerë të botës po daton me një gjenealogji e gjeografi, po aq të lashtë, sa vetë krijimi i njerëzimit, në trungun shoqëror, njerëzor botëror.

Në këto kohë, shtetet e Ballkanit e përtej tij, si Shqipëria, Bullgaria, ish-Jugosllavia kriminale, Greqia e skenës terroriste e gjenocidale, kanë rreth 524.747 km2. Kjo dokumentohet; dëshmohet edhe sipas shumë enciklopedive politike. Në pjesë të këtyre hapësirave e të Mesdheut, jetonin dhe sot jetojnë, pellazgë-ilirë-shqiptarët.

 

Lashtësia e ilirëve

 

Pohojmë se gjenealogjia jonë, rrënjët, ngulimet tona, sipas dëshmive të shkencëtarëve, po ashtu të tejlashtë, siç janë: Ezopi, Homeri, Hesiodi, Herodoti, Tukididi e sa e sa të tjerë, që bota shkencore i ka të njohur, siç po e konstatojnë edhe sa e sa shkencëtarë shqiptarë, dhe dëshmojmë se sot jemi në rrugën e qartë, se vërtetë jemi njëri ndër popujt më të lashtë, me një gjenealogji e gjeografi, gjuhë e gjak, histori e flamur dhe identitet e individualitetit, integritet e interes të pandarë, historikisht dhe aktualisht.

Se jemi ndër popujt më të lashtë pellazg-mesdhetar, parailir që sipas autorëve antikë banonin në Pellgun e Egjeut, në Bregdetin e Azisë së Vogël, në Peloponez, në Greqinë qendrore, Thesali e gjetkë. Këto tani dëshmohen edhe në sa dokumente të tjera: enciklopedi, fjalorë enciklopedikë, libra, qofshin të botuara, ato edhe në gjuhë të tjera, përpos shqipes.

Sot, bazohemi në masën e duhur me të gjithë ata paralegjendarë e legjendarë, të popullit ilir-shqiptar, me ata të panjohur e të njohur, të shenjtë e të shtrenjtë, personalitete historike që kanë pasur barrën ta njohin edhe ta drejtojnë, orientojnë popullin pellazg-ilir-shqiptar siç ishin para, Bardhylit, dhe Bardhyli, Leka i Madh, Pirroja, Agroni, Teuta, Shën Konstantini, Justiniani e shumë të tjerë, të cilët ishin në krye të dinastive, mbretërive, të imperive të hershme.

 

Jubile i rëndësishëm

 

Jubileu 2400-vjeçar është përvjetori i rëndësishëm i formimit, i krijimit i jetës së shtetit ilirshqiptar. Kjo ngjarje shtetërore e shënuar në këto vite, para XX shekujve, në krye të 2400 vjetësh, është një përvjetor i lavdishëm historik. Këtë përvjetor të madh e pritëm, e kremtojmë, me modesti, por edhe me krenari të lartë kombëtare. Kremtojmë se jemi popull i tejlashtë. Kemi gjuhë shumë të lashtë. Tokë të lashtë, me histori të lashtë, flamur të Pirros, të kohëve të hershme. E shkuar shumë e lashtë, bota e antikitetit, gjithëshqiptareilirepellazge. Kur aso kohe luftohej e konkurrohej edhe me Perandorinë e Romës.

Historianët e lashtësisë pohojnë, pra, se e kanë vërtetuar, se pellazgët janë populli i tejlashtë mesdhetar, madje, paragrek dhe parailir që banonin në Pellgun e Egjeut.

Sot këtu nuk jemi për të shkruar, as për të ligjëruar historinë. Por, për t’i shënuar momentet, ngjarjet kryesore të historisë, për t’i afirmuar ato, se shkurt shqip, se edhe para 2400 vjetësh kemi pasur shtet, organizime shtetërore, e se ndër shekuj, janë bërë përpjekje për t`i mohuar, për t`i asgjësuar pellazgilirshqiptarët. Sidomos, agresorët ardhacakë panortodoksë, mijëvjeçarit të dytë, si edhe para, edhe viteve 1800, 1878, 1912, 1921,1931, e gjithnjë deri në vitin 1999, kur panortodoksët,e paraçmendur, gjakatarë të papërmirësuar, të pakërkuar falje, përpiqen ende të vazhdojnë agresionin, por, sigurisht, edhe kundër vetvetes, kundër popullit serb. Pohojmë vazhdimisht se vërtet jemi popull i tejlashtë dhe jemi tubuar për ta thënë këtë të vërtetë, të tejlashtësisë, sepse panortodoksët e kanë mohuar, dhe ende duan ta mohojnë e ta mbajnë të kolonizuar pjesën e kombit shqiptar.

 

Mbretëria ilire

 

Dhe, po del se defekti i të gjitha politikave, i taktikave ka qenë, dhe po mbetet edhe sot se, as që po mund t’u shkojë mendja, se Konventat kundër kolonialiste ka qenë jo vetëm e nevojshme, por e domosdoshme të zbatohen kundër kondominiumit pansllav, edhe në këto kohë, kundër Jugosllavisë, tani edhe kundër Serbisë agresore kolonialiste, fashiste.

Pse kështu?

Sepse, kur dihet, sipas dokumenteve të cituara, se globi tokësor deri në Luftën e Parë Botërore kishte mbi 42.7% të tokave të kolonizuara, për të cilat filloi edhe lufta, edhe u përdorën edhe konventat kundërkolonialiste që nga shekulli XVI, urgjentisht duhet kërkuar, për t ‘u vazhduar edhe tani, për t’u zbatuar kundër pansllavizmit kolonialist, agresiv, terrorist edhe në këtë kohë, të sotme populli pellazg–ilir-shqiptar, jetoi në viset e lartpërmendura edhe para dy mijë vjetëve, organizoi dinasti, mbretëri, ( si ishin: epirote-jugu, deti, Molose, Paione,-lindje, Dardane, -veriu) dhe njëra ndër më të njohurat ishte Mbretëria Ilire -deti, e Bardhylit, i cili e krijoi shtetin në vitin 393 p.e.r. dhe e mbajti për tridhjetë e katër vjet (34 vjet ) rresht në mbrojtje, me armë në krah.

Bardhyli i cili ishte i lindur në Beogradin e sotëm, të cilin thënë qartas nuk duam ta bëjmë shënimin e përvjetorit të tij, pa një qëllim afirmues historik, duke trajtuar mbretin ilir, themeluesin e Mbretërisë ilire i cili ishte me prejardhje edhe nga shtresat punëtore luftëtare.

 

Rrënjët e moçme të arbrit

 

Bardhyli fillimisht bëri kryengritje, rrëzoi nga pozita mbretin Syro dhe gjatë dyzet vjetëve luftoi mbretëritë maqedonase, zotëroi Lynkestinë, ilire, qarqet e Manastirit e të Ohrit të sotëm, mundi Amunten II dhe më 369 p.e.r mundi Aleksandrin II, kurse në vitin 360 p.e.r. theu Perdikën III, kur u vra edhe vetë (në betejë bashkë me katër mijë maqedonas).

Më 385 p.e.r. gjithnjë u lidh me Dionisin, tiranin e Sarakuzës, kur edhe dobësonte ndikimin spartan, në vitin 359 p.e.r.

Maqedonia e lashtë, trevë e Ilirisë (Ilirisë antike, Ballkani sot) kur kufizohej ndërmjet maleve të Pindit,- në Perëndim. Lumi Erigon, me malet e Rodopit – në Lindje dhe me Detin Egje – në Jug.

Perëndimi popullsinë e kishte- ILIRE, në lindje -TRAKE, në jug- HELENE.

 

Mbrojtja e territorit

 

Rreth fundit të shekullit VI, Maqedonia krijohet shtet i pavarur e cila gjatë shekujve (V e VI) bëri një varg luftërash me Mbretërinë Ilire për zotërimin e Lynkestidës.

Maqedonia nën mbretërinë e Filipit II 360-336 p.e.r. i mori shtetit ilir tokat deri te liqeni Lihnid (Ohri 359 p.e.r) dhe një pjesë të Dasaretisë (344p.e.r).

Pushtimi maqedonas u vendos në këtë krahinë nga Aleksandri pas kryengritjës së vitit 355 p. e .r.)

Përpjekje pa sukses u bënë për pushtimin e Ilirisë nga mbretërit maqedonas Kasandri (314-312 p.e.r) dhe Filipi (214 p.e.r).

– Më 168 p.e.r. Maqedonia u lidh me mbretërinë ilire, po tani ishte, me vonesë, në luftë kundër Romës, kur mbreti Perse u kthye në Pidna. Pas kësaj Roma e ndau në katër krahina autonome dhe me 146 p.e. r., Maqedonia u bë provincë romake, duke përfshirë edhe pjesë të Ilirisë së jugut e të Epirit.)

 

E vërteta historike

 

Epiri i Ri (Epirusnova) mu si provinca e Epirit të Vjetër që përfshinte krahinat e Shqipërisë së sotme, nga lumi Mat deri te lumi Vjosa qeverisej nga një kancelar me qendër Durrahin.

Edhe ky qeveriste me reformat administrative e ushtarake.

Epiri i vjetër (Epirusvetus) ishte provincë e krijuar në fund të shekullit III si pjesë e prefekturës së Ilirikut, me reformën administrative e ushtarake të Dioklecionit, bashkë me provincën e Epirit të Ri përfshinte krahinat në Jug të Vjosës, deri në gjirin e Ambrakisë qeverisej nga një hegjemon dhe kishte si qendër Nikopolin (Prevezën sot).)

Bardhyli u mund nga Filipi II i Maqedonisë, kur edhe vdiq me armë në duar në moshën 90-vjeçare. U zëvendësua nga mbreti Grabo në vitin 359 p.e. r.

Dëshmitë, faktet historike, po edhe aktuale, duhet të jenë arsenal bërthamor, edhe sot për shqiptarët, po aq sa arsenali bërthamor, teknologjik i sa fuqive mike dhe armike. Rrjedhimisht fenomeni i qenies, gjendjes, statusit tonë historik ishte dhe është aq keqtrajtuar, shkelur e anashkaluar, dhe aq dëmtuar si pasojë e tragjedive, traumave gjenocidit e gjakut të derdhur sa historikisht aq edhe aktualisht. Prandaj, është domosdoja e individëve dhe institucioneve sidomos të atyre historike, arkeologjike, që të bëhet kthesë që do të thotë revolucion urgjent në mbrojtjen e të vërtetave historike e aktuale. Pse i bëjmë këto krahasime? Sa është dallimi, ekzistenca shtetërore 2400-vjeçare, e këtyre të sotshme, si Provinca serbe1835 as 200- vjeçare, me jetë provinciale.

Tani, sot propozojmë, këtu se në vitin 2012 që i bie 100-vjetori i Pavarësisë së Qeverisë Shqiptare në Vlorë dhe 2405-vjetori i krijimit të shtetit të Bardhylit ilir-shqiptar që kjo ngjarje madhore historike më 2415, 2420 të organizohet, të shënohet me Sesion Shkencor, sa ditor me pjesëmarrjen e studiuesve, shkencëtarëve si analizë e vështrim historik kombëtar.

Dhe kjo veprimtari të organizohet nga organizmat më të lartë institucionalë shkencorë, qeveritarë shtetërorë, kombëtar me qendër në Tiranë.

 

Ndarja në dioqeza dhe despotate

 

Qëllimi i kësaj teme është që të parashtrojmë koordinatat historike dhe aktuale qofshin ato edhe para dy mijë vjetëve. Qarqet shkencore e kanë të njohur se populli ilir–shqiptar u invadua dhe ra, nën Perandorinë Romake gjithashtu para dy mijë vjetëve, më 168 p.e.r.

Për të sunduar më mirë këtë popull të tejlashtë, Perandoria Romake njëherë e ndau në dy Dioçeza e në sa Despotate që do të thotë populli u gjend në shkapërderdhje, në të gjitha vendet e Mesdheut, edhe më tej.

Perandoria Bizantine e ndau popullin ilir, në Dioqeza e Despotate në Provinca dhe Principata. Madje në Thema, Treva të ndryshme për t`i përçarë e sunduar, dominuar.

Në kohën e Perandorisë Otomane populli ilir-shqiptar u nda njëherë në dy Pashallëqe, pushtete ushtarake, të mëdha. Në vazhdim, të shekujve, në katër Vilajete, të gjitha me plotë shqiptarë.

Përpjekjet dominuese pansllaviste për ta shpërbërë popullin shqiptar u bënë më herët nëpër Banovina centralizuese, e sidomos në Banovinat e Kushtetutës ostroike 1929-1931 të Moravës, Neretvës, Savës, Danubit, Dravës e të Vardarit. Kështu me ndërthurjen e ardhacakëve, serbë pansllavë populli ilir shqiptar u nda në nëntë Banovina, të gjitha këto me plot shqiptarë.

 

Ilirët nëpër shekuj

 

Vazhduan pansllavistët panortodoksë, komunistët kokëprishur, poltronistët provincialistë, t’i përndjekin shqiptarët në Ilirinë Perëndimore (Ballkanit) pra, në Krahina e Krahinaria, madje gjëja Autonome e Socialiste e gjerë në ditët e sotme që jemi të ndarë administrativisht në shtatë pjesë, duke filluar nga Çamëria, Shqipëria e shtetëzuar bregdetare, Malësia e Madhe, Sanxhaku i Pazarit të Ri, Sanxhaku i Nishit, Kosova dhe pjesa Lindore e Shqipërisë (Maqedonia ).

Pse i themi këto të panjohura e të njohura ?

Sepse, po e shohim që historikisht prej dominimit të romakëve janë bërë shumë padrejtësi, me përndjekje e shpërngulje, madje me gjak e gjenocid dhe tani nuk mund të pohojmë, edhe sot, se a jemi të aftë të kuptojmë këtë përndarje, këtë copëtim, të cilin e kemi ende, edhe në këto ditë, në shatë pjesë.

Përcaktimi etnik pellazg-ilir-shqiptar ishte çështje që në kohën e lashtë siç ishte në vazhdim, paraqitja e Strabonit (63-26 p.e.s) në qindvjetëshin e parë p.e.r.

Këtë çështje e rrahën me mendime e paraqitje për zgjidhje, historianë e gjeografë, arkeologë e albanologë, shkrimtarë e veprimtarë, në veçanti para shek. XIX e gjerë më sot, të cilët i kemi edhe të pranishëm këtu, në opinionin e gjerë..

 

Historianët e antikitetit

 

Për këto zhvillime, na shkoi mendja të paraqesim listën emërore në formë biblografike, të shkencëtarëve, veprimtarëve të cilët i përmendëm edhe më lart. E në vazhdim i shënojmë edhe sa të tjerë si këta:

Autorë të antikitetit, ndër historianët kryesorë: HERODOTI (historian i lashtësisë) 490-425 p.e.r, quhej babai i historisë së lashtësisë. Historia e HERODOTIT, hartuar nga HERODOTI ishte vepra e parë në të cilën përmendet emri i ilirëve.

–STRABONI(63-26 p.e.r), historian i lashtë grek hartoi veprën Gjeografia, me të dhëna të rëndësishme për gjeografinë e historinë e Ilirisë,

-PTOLEMEU(67-150 p.e.r), astronom antik e gjeograf, hartues i veprës së parë Fisi i Albanëve dhe qyteti Albanopolis

-ANA KOMNENI(1083-1148), autore e Aleksiadës, burim kryesor për historinë e Shqipërisë, kësaj historianeje bizantine e cila në këtë vepër paraqiti fund e fillim shek XI e XII.

-MUHAMED Al IDRIZI(1100-1165), arab, gjeograf i cili hartoi një libër gjeografie, KITABIRUDAR, në të cilën vepër përshkroi mjaft saktë të dhënat kryesore gjeografike të trevave e trojeve shqiptare.

-GULIEM ADAE (1270-1341), klerik francez me shërbim në TIVAR, autor i relacionit: Udhëzim për udhëtim në Tokën e Shenjtë, edhe ky në këtë vepër jep dëshminë e parë, deri më sot, për një traditë letrare që njihet në gjuhën shqipe para shek XIX.

-JANOSH HUNIADI(1387-1456), udhëheqës i shquar hungarez, ushtarak e bashkëluftëtar i Skënderbeut kundër sundimit osman, që vazhdojnë pjesë të tjera që të gjitha këto nga koha e Skënderbeut të historianëve e të albanologëve të dalluar, gjer te KATAPANGA, ROBERT ANGJELI, ARIF MATI, ELENA KACAQI, NERMIN VLORA, HASAN E NERITAN CEKA, SKENDER RIZAJ, ARISTIDH KOLA e s a të tjerë.

 

Pellazgët dhe qytetërimi

 

Pohojmë se gjithçka mund të jetë e debatueshme, e diskutueshme, edhe tezat e hipotezat. Shumë autorë antikë që nga HERODOTI e deri më sot autorë, qofshin ata albanologë, historianë amerikanë, anglezë, francezë, gjermanë, shqiptarë e shumë të tjerë bashkëkohorë, janë të interesuar për të pohuar e dëshmuar se PRANIA pellazge ilire shqiptare paska qenë dhe është në viset e botës antike, dhe sot, në këto bashkëkohore jemi ne. Të gjithë kërkojnë që të kemi një dhe sigurisht e kemi një individualitet, një identitet, një integritet, sigurisht edhe një interes kombëtar.

Po gjurmohen e janë përshkruar dhe mund të themi se më mirë të përballohemi me një rrezik të përçapjes, përpjekjesh, orvatjeve të reja e të vjetra, të jashtëzakonshme të shumanshme. Vepra domethënëse, e para sa vitesh, Athina e Zezë, për të vështruar jugun e për të mos harruar veriun, ilirët ose rrjedhimisht, për të kuptuar jugun, zanafillën e botës greke, dhe rolin pellazg ilir, të ndërthurur ndikimin në krijimin ose shfaqjen e qytetërimit grek, dhe të atij evropian. Po vazhdojmë, të citojmë, aq sa është e lejueshme sot këtu, nga kolosët e antikës, se nga Strabani del se EFORI, HOMERI, ESIODI, ESKILI, EUROPIDI, ANDIKLIDI, autorët ATIDË, pohojnë se pjesa më e madhe gjuhësore: e ANTROPONIMEVE E PUNIMEVE, TOPONIMEVE TË Iliadës dhe Odisesë janë të shpjegueshme vetëm në saje, e falë shqipes së sotme, dhe del se, pra, jo të greqishtes. Pastaj Herodoti thotë: Pellazgët zotëronin “jo vetëm vendin që do të bëhej Greqi por edhe një qytetërim, gjuhë e kulturë“, ku mund të jetë i mundshëm edhe shkrimi. Dihet se, Zeusin, Zotin, pra, e ka quajtur“ Pellazg”, sigurisht për aftësitë e gjeturitë pellazge të tij

 

Njëanshmëritë dhe manipulimet

 

Historia e Greqisë së lashtë, thjesht, panortodokse edhe sot e Serbisë e Jugosllavisë duhet shtjelluar e kthjelluar nga ambiciet, nga ambiguitetet e ekuivokeve epidemike, nga njëanshmëritë e manipulimet, që janë të dëmshme të dënueshme. Sepse të pavërtetat qofshin historike ose aktuale, nuk u bënë kurrë dhe nuk bëhen kurrë të vërteta. E vërteta absolute nuk ndryshon. Të vërtetën objektive praktika e vërteton, si është, si ngjan, me historinë e shqiptarëve.

(Dëshmohet plotësisht se shqiptarët-ilirë-pëllazgë banojnë në këto troje së paku të Mesdheut, si dihet që nga parahistoria, po si edhe që nga koha e gurit të vjetër, edhe më parë, që para njëqind mijë (100.000) e deri te dhjetë mijë (10.000) vjet p.e.r, dëshmohen gjurmë të gurit të vjetër, në Sarandë, Shpella e Shën Mërisë, Xarë. Më tej vjen koha e gurit të ri ku saktësohet se para pesë mijë (5000)-deri në dy mijë (2000) vjet p.e.r gjendemi këtu pari në vendbanimet e neolitit të hershëm: në Blaz, Skarpar, Vlushë, Mat, Vashtëmi. Vazhdohet në kohën e gurit të mesëm, në Dunaver, Korçë, Kolçë, Kukës. Po edhe në kohën e gurit të ri (neoliti), në Kamnik, Kolonjë, Korçë, Maliq, koha kur banorët merreshin me blegtori e bujqësi, me vegla guri e enë balte. Mandej fillojnë hulumtimet në Dardani.)

 

Lashtësia e ilirëve

 

Shkencëtarët shqiptarë, por edhe të tjerë dëshmojnë sot se që nga Homeri, pellazgjiku, ilir shqiptari gjigant, pastaj i madhi Aristidh Kola, Elena Kacaqi kanë dokumentuar se jemi pasardhës të drejtpërdrejtë të ilirëve, edhe të pellazgëve hyjnorë të kohës. Këtë e ka thënë historiani i dalluar, dr. Skënder Rizaj dhe sa e sa të tjerë studiues.

E gjithë shkenca e historisë e dëshmon se ilirët shtriheshin nga Sava e Danubi në veri e, në lindje Morava, e Vardari, ku edhe ndërthureshin me thrakët në jug e juglindje, deri në vargmalet e Pindit që takoheshin ose ndaheshin nga grekët, ardhacakë, dhe maqedonasit e hershëm. Ndërkohë Iliria nga perëndimi mori emrin Ballkan, Ballkani Perëndimor.

(Këtë e përmend Herodoti në shek e V p.e.r. Si edhe mesapët e japidët përtej Adriatikut, në Azinë e Vogël e në Greqi, edhe Dardanët gjithashtu përmenden në Eposin e Homerit.)

Gjatë kohës së bronzit të themi diçka edhe për gjeturitë ekonomike të ilirëve, ata dy mijë deri një mijë vjet p.e.r kur zhvillonin ekonominë posaçërisht metalurgjinë e bronzit në vendbanimet e tyre se edhe dihen si këto që u thanë më lart.

 

Formimi i principatave

 

Tani i kthehemi edhe pakëz edhe mbijetesës pas pushtimit romak, Perandorisë Bizantine. Në vitin 1213 u krijua principata e Arbrit si dhe ato feudale shekujve XIV e XV, formacione të para shtetërore të Mesjetës nën dominimin e Perandorisë Bizantine.

Principatat feudale ishin tri formacione shtetërore të cilat përpiqeshin për bashkim politik kombëtar, madje edhe mbizotërime territoriale si rezultat i zhvillimit të marrëdhënieve feudale. Ato u krijuan: në veri- Shkodra me Balshajt, në jug- Arta me Shpatajt, në mes -Shqipëria e Mesme, Durrësi me Topiajt. Këto tri formacione u bënë si faktor edhe si lidhje ekonomike të shumanshme, të cilat shtronin nevojën edhe të bashkimit kombëtar, politik. Kështu duke shfrytëzuar favoret e rrethanave, siç ishte dobësimi i Perandorisë Bizantine në shek XIX, me shembjen e fantazmës të serb Dushanit, Balshajt arritën për herë të parë pas Ilirisë, të sundonin pjesë të madhe që nga Berati, Prizreni, Tivari e Vlora.

Nga fundi i shek XIV (viteve 80-ta) me sulmet osmane pasuan tronditje të brendshme, posaçërisht me shtesën separatiste të veçantë, të vet shqiptarëve, të këqij, që kishte ndikim shpërbërës, në vetvete duke pasur barrë edhe sulmet e Venedikut, i cili shfrytëzoi rrethanat separatiste të principatave si të provincialistëve, vilajetgjijëve tanë sot, sundoi Durrësin (1392) Lezhën (1393) Shkodrën (1396).

Ilirë-shqiptarët, dje e sot, sa dioqeza e despotate, sa principata e provinca, sa thema, treva, pashallëqe e pushtetore, sa vende, elajete, si vilajete, si dhe sa banovina i kanë ose i kemi, mbi bazën e mosmarrëveshjeve, të naiviteteve, apo të themi shkurt të sjelljeve “unë pa unë për të mos qenë askund”, duke mohuar, e jo, duke ndihmuar njëri-tjetrin.

 

Depërtimet barbare slave

 

Për këtë po paraqesim, panoramat historike të mosmarrëveshjeve sa edhe të marrëveshjeve që duhet të jenë koka e botës së kohës kombëtare.

Kompaktësia e provincave, megjithatë, konkretizojmë, edhe ekzistonte, si ishin: Dardania, Epiri dhe Prevalitonia përballuan me rrudhje, depërtimet barbare-sllave të shek VII e VIII dhe të mijëvjeçarit të parë të agresorëve ardhacakë pansllavë si proces kur edhe në këto kushte kristalizohet qenia shqiptare. Në shek e IX edhe bizantinët krijuan për të sunduar më lehtë, Treva, Thema: Epiri (Nikopoja), Thema (Treva) e Selanikut me Durrësin e Dardaninë. Kjo ishte edhe arena e luftërave bullgare-romake që nxitnin e dominonin madje edhe me kryqëzata edhe pjesën e Themave, Trevave që përmendëm.

Në mijëvjeçarin e parë formohet edhe Arbanoni, andaj krijohet Principata e Arbrit, me Krujën 1190. Këto duke përballuar zgjerimin serb të Rashkës në drejtim të Kosovës. Duke përfituar nga rënia e Bizantit, arbrit, shqiptarët pra, u shtrinë edhe Tivarit, Vlorës, Prizrenit, Kosturit. Deri në vitin 1335 kur i përzënë edhe agresorët serbë të Dushanit. Kur edhe në rrethanat e zhvillimit të përgjithshëm, u formuan edhe një varg principatash shqiptare feudale dhe u shpallën, si sot që po shpallen, të pavarura, pjesë të Shqipërisë reale e jo virtuale.

 

Kuvendi i Lezhës

 

Erdhi lufta me Turqit 1389, luftuan gjëja se, së bashku, kundër turqve me serbët. Timaret vendosën sistemin e tyre 1419-1421 kur shpërthyen edhe kryengritjet e Gjergj Arianitit e feudalëve të tjerë shqiptarë. Erdhi koha e Skënderbeut 1444, në Lezhë Kuvendi Kombëtar dhe u krijuan marrëveshje politike e ushtarake, ushtri e përbashkët që ne sot s’e kemi asgjëkundi, gjithëkombëtare dhe përballuan turqit, për 25 vjet.

Qëndresa shqiptare kurrë nuk u ndërpre, por në shumicën e rasteve të këtyre përpjekjeve nuk pati edhe bazë e bosht kombëtar duke u përjashtuar koha e Skënderbeut, kur pati edhe zhvillim Elbasani, Prizreni, Gjirokastra e qendra të tjera.

Pashallëqet, përparësitë e pushteteve ushtarake aq të mëdha ia lëshuan krahun njëri-tjetrit, edhe të organizuara ushtarakisht, por u shtypën nga Perandoria Osmane, sepse nuk bashkëpunuan, sa duhet. Madje Ali Pashë Tepelena më (1822) u likuidua, kurse Pashallëku i Bushatlinjve më 1831, brenda 10 vjetëve u zhbë.

 

Tradhtia e radhës

 

Perandoria Otomane krijoi katër vilajete: Vilajeti i Kosovës, i Shkodrës, i Janinës, i Selanikut. Jugosllavia, pastaj, organizoi nëntë banovinat. Në fillim të shekullit XX shqiptarët i përndoqën në të gjitha anët. Por, më së tepërmi në banovina të cilat kishin më shumicë shqiptarë, si ato: e Moravës, Neretvës dhe të Vardarit. Në vitin 1912 shqiptarët bënin luftë bashkërisht me gjeneralët e tipave të Apisit e pisave të tjerë dhe u mashtruan me gjakderdhje shqiptare, kur i vranë shqiptarët, posa u tërhoq Turqia, më 1912, Zeqë Pirajn, gjithë kuadrin ushtarak të Idriz Seferit, më vonë të Isa Boletinit dhe vetë Isa Boletinin. Mashtrimet gjakatare e dhuna pansllaviste nuk kanë masë, të ndalur. Edhe në këto kohët e fundit po përsëritet politika pansllaviste kundër shqiptarëve, si kjo e Boris Tadiqit, kryetar i Serbisë, që pohonte sikur Miloshëviqi se Kosovën kurrë nuk do ta japim…

 

Vazhdimësia e politikës militariste

 

Ne themi le të vazhdojë, Borisi, me atë mendjemadhësi, se mendjemadhësia është mendjelehtësi, siç bëri edhe Milosheviqi. Në fakt erdhi habia kur Milosheviqi e mundi doktor Stamboliqin dhe pastaj e hodhi në gëlqere për ta fshehur. E që Milosheviqi e vazhdoi zullumin gjenocidal, po ashtu me mend në kokë, por edhe iku prapë, pa mend prej kësaj bote.

Le të vazhdojë Tadiqi e skena e tij politike, të mos harrojë të mbledhë mend nga Milosheviqi, nga varri i tij, të mbledhë mend, e të mbetet,si edhe sa të tjerë, edhe vetë pa mend.

Nuk e duam, tani është shumë e qartë, Evropën e kulmit terrorist jugosllav. Por, e duam e mbrojmë Shqipërinë e bashkuar, Evropën e kulmit të modelit modern, të drejtësisë e të demokracisë, të Shqipërisë qytetare e kombëtare.

Qëllimi ynë nuk është të mbajmë ligjërata për historinë në imtësi, përsërisim, por me paraqitjen tonë nëpërmjet të diagonaleve e koordinatave historike e gjeografike, të tejlashtësisë e të bashkëkohësisë, t’i përgjigjemi ditë e natë çmendurisë pansllaviste, sëmundjes së pashërueshme deri më sot, që ta shërojmë kombëtarisht e ndërkombëtarisht, me drejtësi e demokraci të shlirohet nga mendime e veprime të gabuara e gjakatare, gjenocidale kundërnjerëzore, kundërshqiptare, që të mos përpiqen të na mohojnë fe e komb, që të sjellin edhe më tej tragjedi dhe kob, edhe për vetë Serbinë e serbët.

 

Relacionet historike

 

Këto pohime e dëshmi për të drejtën tonë historike e aktuale, na e kanë mundësuar shkencëtarë e veprimtarë të njohur, gjuhëtarë e letrarë, historianë e gjeografë, folkloristë e artistë, ekonomistë e ushtarakë, juristë e politikanë, filozofë e fetarë, shkencëtarë e veprimtarë, ndër shekujt përtej dymijëvjeçarit.

Por, a po i paraqesim, parashtrojmë e afirmojmë e avancojmë këto të dhëna historike e gjeografike, gjuhësore e shoqërore aq sa duhet në shtëpi e në shtyp, në opsione e në opinione, të detyrës së duhur, sigurisht jo aq sa duhet.

Kur u emetuan në një TV ose Radio, që të përsëritet e të përngjallë në formë reportazhi, sepse hallin e detyrën e kemi që jo vetëm ta shkruajmë e ligjërojmë, por, edhe ta mësojmë, ta interpretojmë, ta afirmojmë, ta zbatojmë ndër relacionet shoqërore bashkëkohore, kuptimin historik, të një historie ose gjeografi iliro-shqiptare. Në përsëritje, derisa të përvetësohet opsioni ynë i vërtetë historik në opinion bashkëkohor, kombëtar e ndërkombëtar. Të themi të vërtetën për vetveten, për të tjerët, të cilët të vërtetën tonë e bëjnë gënjeshtër, e gënjeshtrën e vetë e bëjnë të vërtetë siç bëjnë pansllavistët me Dobrica Qosiqin e Akademinë e Shkencave të tyre.

A mund të pohojmë se fitorja e civilizimit, e përparimit të shqiptarëve, e potencialit njerëzor të tij mbi rënien e reaksionit, agresionit barbar, dëbimit të djallëzorëve serbë ndër dekada e shekuj, ende merret me gjakftohtësi. Çka mund të themi se edhe filma paraqiten me një dinamikë abnormale kundërshqiptare kur mohohen vazhdimisht të vërtetat historike e aktuale kombëtare shqiptare. Kur Beogradi skenik paraqiti, zbatoi praktikisht barbarisht, në opinion fashizmin serb, nacizmin serb, militarizmin serb, paramilitarizmin shtazarak kundër fqinjësor, kundërshqiptar, as humanitar. Këta fashisoidë kurrë nuk kërkuan falje. Sepse nuk janë as fetarë, as shkencëtarë. Sepse ishin edhe mbeten hajna e lakmitarë, për vendin e huaj, truallin e lashtë ilir-shqiptar, mbeten agresorë e gjakatarë, duke përjashtuar ndonjë përqindje të vogël prej tyre.

 

Tezat fashiste serbe

 

Po të paraqitej qytetaria e kërkimfaljes, e pendimit, sigurisht do të mund të bëhej mposhtja e zhvillimeve tragjikomike, barbare, do të fitonte populli serb, populli shqiptar si edhe Siujdhesa Ballkanike, Evropa e më gjerë. Por jo, panortodoksët i bëjnë trojet ilire shqiptare, i bëjnë të vetat, pa fije fytyre fare, pa të drejtë e demokraci, as historike as aktuale.

Por këtë e këto, jemi të detyrueshëm, të obligueshëm kombëtarisht e ndërkombëtarisht, të reagojmë, të parashtrojmë, të themi ditë e natë, se të vërtetat e të drejtat historike e aktuale, nuk janë në anën pansllaviste grabitqare, gjakatare, po në anën e tejlashtësisë e të ardhmërisë iliro- shqiptare.

Propaganda, pardon, fjala jonë e vërtetë, të vërtetat tona historike, tani edhe aktuale gjithëkombëtare, argumenti ynë duhet të jetë sa është e sa ishte e vërtetë, sepse nuk është e vërtetë, se Kosova e ndarë, se Shqipëria e ndarë sjell paqe e përparim, sipas Qosiqit, i cili mashtron edhe Fidel Kastron edhe filozofin gjuhëtar amerikan Chomski, e sa të tjerë, se Kosova jonë thotë ai duhet të ndahet se e kemi që nga viti 1912. (Pse humbën në vitin 1912, 1918, 1945?) është një tragjedi komike historike.

 

Gjakimi i shqiptarëve-bashkimi kombëtar

 

Se Kosova në Iliri ka qenë Dardani, se sot është Shqipëri, dhe do të jetë gjithnjë. Kosova kurrë s’ka qenë, dhe kurrë nuk do të jetë Serbi. Tani paraqesim një matematikë historike siç u tha edhe më lart se sa larg janë shtetet, ai ilir -2400 vjeçar dhe Principata Serbe e 1835-në, diçka më tepër se 150- vjeçare. Serbët kurrë s ‘e patën Kosovën, sepse, shqiptarët, e luftuam gjithnjë, Serbinë.

Fjalën e kemi se banalitetin e banditizmin e strukturave paramilitare serbe, mund ta paragjykojë e gjykojë vetëm Gjykata Ndërkombëtare, sipas modelit modern të drejtësisë e të demokracisë, mbi bazën e një aktakuze kombëtare shqiptare, e demokratike ndërkombëtare.

Aktakuzë kundër Serbisë agresore, barbare historikisht dhe aktualisht duhet bërë patjetër edhe mbi bazën e konventave historikisht, kundër kolonialiste, së paku, që nga shekulli XVI dhe të marrëveshjeve historike dhe aktuale, ndërkohë, dhe të sotme.

 

Shekuj burgu

 

Barbarizmi i Milosheviqit ishte dhe është tepër tragjik e shtazarak. Por, gjendja historike dhe aktuale, do të keqpërdoren në qoftë se nuk dihet se nga erdhi ai barbarizëm milosheviqian, i cili ishte agresion aq gjakatar, të cilin skena politike e milosheviqëve, jo vetëm që e keqpërdori, por e nxitën dhe e ndihmuan atë shkas e skenë politike, pansllaviste për të bërë agresion e barbarizëm në Ballkan, duke lënë të vrarë mbi treqind mijë (300.000) vetë, dhe vetëm gjatë viteve 1945 1999 u dënuan nga gjykatat terroriste serbe jugosllave. DHE KALUAN 666 SHEKUJ, 72 VJET E 7 MUAJ BURGIM, miliona të përndjekur (3.000.000). Rasti shqiptar është shumë konkret, i cili sipas një aproksimative, po të mos bëhej, e po të mos ndihmohej agresioni e barbarizmi pansllav e panortodoks, paramilitar e policor, populli ynë do të kishte tani një numër banorësh, aq sa i ka sot, vetë Franca, tani, kryesuesja e Evropës.

Pak janë të përmendura, të paraqitura në opinion pesë valët e kolonizimit serb, para, e gjatë viteve 1800, 1878, 1912, 1921, 1931, që në mënyrë çmendurake u përpoqën të na shpërngulin, të bëjnë gjak e gjenocid , të na i nxjerrin sytë, rrënjën, e trutë, me gjakësinë kolonialiste, agresive.

Pra, nuk duhet të gabojmë, si para dy mijë vjetëve, para 100-vjetësh, para 50-vjetësh. Pse të mohojmë vazhdimisht njëri-tjetrin. E kundërta, të ndihmojmë njëri-tjetrin, të shpalosim vazhdimisht të vërtetat tona historike e aktuale, si populli më i lashtë, më i riu, edhe sot në Evropë.

 

Vrasje atdhetarësh me tradhti

 

Vitit 1912 duke bashkëpunuar kundër Turqisë me tipat e gjeneral Apisave, Idriz Seferi e të tjerë si Isa Boletini u mashtruan dhe u vranë pas 1912-ës, e gjithë ajo plejadë guximtarësh e heronjsh.

Viteve të 1920, çka ngjau me ne?- Ashtu duke mohuar njëri-tjetrin, duke u vrarë njëri me tjetrin, ua çelëm dyert agresorëve pansllavë .

Viteve 1941-45 jo e djathta, jo e majta u përgjakën shqiptarët mes vete, jo vetëm marrëzisht, pa fije turpi, por edhe shumë traumatikisht, tragjikisht, veprojnë edhe sot me politikë të panairit që doemos del tragjike.

Për këtë do ta theksojmë vazhdimisht se Koka e botës ilire-shqiptare është marrëveshja e qytetarisë kombëtare. Vetëm marrëveshja jonë, është shpëtimi i ynë.

Postulat të jetë, ta mbrojmë, vetveten. Ta kemi në duar Shqipërinë e Bashkuar. Të vërtetë.

Në kohën kur Serbia, le të jetë ky ilustrim bashkëkohor, ditë e natë thotë se Kosova është Serbi, kurse disa shqiptarë ngelën belbanë, i shtinë veshët në lesh.

 

Ecje nëpër histori

 

Po, pse kështu të jemi ende me një mentalitet, jo vetëm naiv, por edhe nopran, komik e tragjik, pa një bazë e bosht kombëtar, pa të cilin nuk mund të përparojmë, si e do koha e modeleve moderne demokratike dhe e drejtësisë. Çka të bëjmë tani ? Pse po bëjmë diagonale e manovrime nëpër histori? Pse u formuan dhe ekzistojnë Kombet Bashkuara Pse u krijuan SHTETET E BASHKUARA TË AMERIKËS. Pse, do të jetë, Rusia e Bashkuar.

Pse ekziston Organizata për Siguri e Bashkëpunim Evropian-OSBE-ja. Pse do të jetë Evropa e Bashkuar-BE. Pse u bashkuan Vietnamët. Pse u Bashkuan Gjermanitë. Pse, tani, të mos bashkohen edhe Koretë?! PSE, tani, të mos jetë edhe formalisht, kombi shqiptar i bashkuar, rrjedhimisht Shqipëria e Bashkuar, e modelit modern.?! SEPSE, BASHKIMI BËN FUQINË! SHUMË THJESHT!

Në këto kohë të vlimeve e përpjekjeve për zhvillim e përparim kombëtar e ndërkombëtar, pa hamendur, urgjentisht të prekim e të gjejmë të gjithë kokën tonë, që është fuqia, forca e marrëveshjes, bashkëpunimi në rrugën e sigurisë, të përparimit, kudo në botë, sot e mot.

 

Hartimi i programit gjithëkombëtar

 

Në këtë kuadër na duhet bashkëpunim me shqiptarë të vërtetë, që mbi një bazë e bosht kombëtar, të krijojmë organizma gjithëkombëtarë, me ndihmën e bashkëpunimin e individëve, institucioneve, personaliteteve, partive, OJQ-ve, qeverive, kryesive e kuvendeve kombëtare shqiptare, të paraqitemi me një Kushtetutë e kryeqytet, të modelit modern, të demokracisë e të drejtësisë, mbi bazën e Programit Kombëtar Shqiptar të Lëvizjes Kombëtare Shqiptare, që të krijohen edhe këta organizma gjithëkombëtarë: -Këshilli i Përgjithshëm i Lëvizjes Kombëtare Shqiptare, vepron, i kodifikuar, – Këshilli Koordinues Ndërpartiak, – Këshilli Kombëtar Shqiptar, – Gjyqi i Nderit Kombëtar Shqiptar dhe – Organizimi i demonstrative demokratike publike, përparimtare, paqe.

-Këtë veprimtari e zhvillojmë me të gjithë organizmat e skenës politike, kombëtare ndërkombëtare, duke filluar nga kuvendet, organizmat partiake e shoqërore, në mënyrë që të merremi vesh që para kombit dhe para Evropës e botës, të dalim me një zë, mbi bazën e një Programi Kombëtar Shqiptar. Mirënjohje e nderim për të gjithë ato shqiptarka dhe shqiptarë, ata qytetarë, të cilët historikisht kanë sakrifikuar e mbrojtur kombin e bashkuar, gjithë atyre që mendojnë dhe sakrifikojnë veten për Shqipërinë e Bashkuar. Rroftë Shqipëria e Bashkuar! Rroftë Lëvizja Kombëtare Shqiptare Tiranë-Shkup-Prishtinë!

 

REZOLUTË PUBLIKE

 

-Lëvizja Kombëtare Shqiptare, me rastin e shënimit, të afirmimit, të krijimit të shtetit, të Bardhylit ilirshqiptar, 2400-vjeçar, vendosi që publikisht të kërkojë, që datat historike, të lashtësisë, të përkujtohen, të afirmohen, për idetë, idealet e tyre përparimtare, paqësore.

-Lëvizja Kombëtare Shqiptare, mbi bazën e Programit Kombëtar Shqiptar, organizmat e saj, individë dhe institucione, jopartiake dhe partiake, shoqërore e shtetërore, kombëtare e ndërkombëtare, Kryesia e Kuvende, paraqet këtë Rezolutë të ndryshimeve, të vendimeve:

-Shpallim qëndrimin e Lëvizjes Kombëtare Shqiptare, për politikën kombëtare e ndërkombëtare, për zgjidhjen e tërësishme të çështjes së të drejtave qytetare, të zgjidhjes së tërësishme të çështjes kombëtare shqiptare, në Ilirinë Perëndimore (në Ballkan).

-Paraqesim qëndrimin tonë, për veprimtarinë e nderuar, të individëve, të institucioneve, kombëtare e ndërkombëtare, që historikisht dhe aktualisht, mbrojtën dhe e mbrojnë, qenien, gjendjen, statusin kombëtar shqiptar, në asgjë të ndarë, përkundrazi, historikisht të bashkuar

-Pohojmë, përsëri, se Lëvizja Kombëtare Shqiptare, nuk është as aneksioniste, as ekstremiste por, e kundërta: Lëvizja Kombëtare Shqiptare, është realiste dhe racionaliste. Ajo është pasqyruese e realitetit kombëtar shqiptar, me përgjegjësi e vërtetësi. Ka parasysh, realitetin rrethanat e interesit të qytetarit dhe të kolektivitetit kombëtar, të viseve historikisht dhe aktualisht shqiptare, me qendrat Naisus, Shkup, Prevezë, M. e Madhe, Tregu i Ri, Mërgatë e dhunëhme dhe më gjerë.

-Lëvizja Kombëtare Shqiptare është e lidhur me realitetin historik, aktual e të vizionit. Paraqet kushtet e rrethanat në të cilat mbijetuam, u mbrojtëm si qytetarë, e sot jetojmë e veprojmë si shoqëri shqiptare me ideale humane, në këtë vend, për çdo kohë.

-Apeli i Madh, I,II, III, IV, V, VI, VII, VIII, IX, X, botuar në shtypin e Tiranës, Shkupit e të Prishtinës, në gazetat “Bota sot”, “Fakti”, “55”, “Ndryshe”, “Fokus” e të tjera, trajtuan qëndrimin e të dy skenave politike, të asaj kombëtare dhe ndërkombëtare dhe kushtet në të cilat jetoi e duhet të rrojë, të zhvillohet e të përparojë, me nder shoqëria shqiptare, sipas Programit Kombëtar Shqiptar të Lëvizjes Kombëtare Shqiptare.

– Praktikohet që të funksionojë BE, OSBE, RB, SHBA, NATO, OKB. Por, është e papranueshme, se këta organizma ndërkombëtarë nuk e shtuan ndihmën e drejtë kundër agresionit kolonialist serb, e për të mbrojtur shoqërinë shqiptare, tërësisht të bashkuar, siç është në qenien e vet. Gjendja e kombit, e shoqërisë shqiptare, sipas zhvillimit të ngjarjeve dhe rrethanave të përditshme është ende e rëndë, enorme, edhe pas sa vitesh të luftërave. Evropa e bashkuar s’është normale, është e paimagjinueshme pa Shqipërinë e bashkuar.

-Lëvizja Kombëtare Shqiptare, prandaj, vendosi që të krijohen, gjer në Vitin Jubilar 2012, edhe këta organizma të shkallës gjithëkombëtare, në trojet shqiptare në Ballkan, ende në 7 administrata të ndarë:

1-Këshilli i Përgjithshëm i Lëvizjes Kombëtare Shqiptare, është i kodifikuar.

2-Këshilli Kombëtar Shqiptar, mbi bazën e deklarimit, të referendumit e të reformave

3-Këshilli Koordinues Ndërpartiak i 105 partive në trojet shqiptare në Ballkan.

4-Gjykata e Nderit Kombëtar, për reperacionet e kondominiumit panortodoks.

5-Të organizohen demonstrata demokratike, të përparimit e të paqes, nëpër qendrat shqiptare, në Ballkan dhe më gjerë, nëse siguria e skenat politike kombëtare e ndërkombëtare nuk e zhvillojnë e praktikojnë, demokracinë, drejtësinë e modeleve moderne, mes kombeve.

-Konsiderojmë se konsensusi partiak, kompaktësia e organizmave shtetërorë, konsolidimi kombëtar, kauza kombëtare, kooperimi ndërkombëtar, do të bëjnë të mundur zhvillimin e përparimin, mbi një bazë e bosht kombëtar, me një kushtetutë, kryeqytet e shtet demokratik kombëtar, në Ilirinë Perëndimore (në Ballkan), të vetmes, alternativë, të ardhmërisë, shpëtimit zhvillimit, përparimit, të paqes në Ballkan, Evropë e më gjerë.

Prishtinë: 20.12.2008 Lëvizja Kombëtare Shqiptare, Kryetar prof.Hazir Shala

 

Disa nga vullnetaret e REDAKSIS Medvegja patën fatin ta njofin profesorin që nga i ndjeri të marrin këshilla dhe sygjerime si të mbijetojm nga ofensivat e vazhdueshme të armiqeve tan .

Na Ndiqni në FACEBOOK

Bëhuni pjesë e Faqes Medvegja REDAKSIA