ORGANIZATA E VETERANËVE TË LUFTËS
UÇPMB-së

Komunikat

Me vite e dekada, në vazhdimësi të pandërprerë, shqiptarët e Preshevës, Bujanocit dhe Medvegjës investuan gjithçka në kërkim të realizimit dhe respektimit të të drejtave të tyre. Për realizimin e këtyre të drejtave shqiptarët përdorën metodat më civilizuese dhe më demokratike, të cilat mjerisht nuk u morën seriozisht nga faktorët politik relevant të kohës dhe qendrave ndërkombëtare të vendosjes.
Kjo bëri që nga veprimet politike ilegale, burgosjeve politike, diferencimeve ideo politike, etapa që kaloi populli shqiptar të avancohet edhe në veprime legale politike të deklarimit publik dhe luftës së armatosur çlirimtare për të drejtat e tij. Të jetosh i lirë dhe sovran në tokat tua, të flasësh me gjuhën e nënës e të identifikohesh me simbolin tënd kombëtar, të mësosh se kush je dhe cila është historia jote – janë të drejta të pakontestueshme, që i garanton edhe natyra por që janë të garantuara edhe me konventa të ndryshme ndërkombëtare. Shtrohet pyetja, pse ne, shqiptarët e Luginës së Preshevës nuk i gëzojmë këto të drejta ?!

Në momentet e luftës çlirimtare të UÇPMB-së, kur Lugina e Preshevës ishte bërë temë bisedimi në qendrat e vendosjes ndërkombëtare, si në Këshillin e Sigurimit të Kombeve të Bashkuara në Nju Jork, në selinë e NATO-s në Bruksel e gjetiu dhe deri sa shqiptarët i kaploi një fije shprese se më në fund, falë aktivitetit dhe sakrificës, luftës dhe gjakut të derdhur por edhe ndërhyrjes së Bashkësisë Ndërkombëtare do të shpërblehen me lirinë e shumëkërkuar, ndodhi ajo që nuk duhej të ndodhte. Mjeshtrit e trafikimit politik krijuan mundësin e manipulimit duke e nxjerrë nga tryeza e bisedimeve palën shqiptare si lojtar të dobët e me humbje katastrofale. Dhe e tëra kjo nuk përfundoi vetëm me kaq, pala shqiptare futet në lojë të huaj, të quajtur “plani Qoviç” dhe nis për së prapthi rrugëtimin e saj. Të gjithë ne jemi dëshmitarë se e tëra që ka ndodhur tani e pesë vite, aq sa u bënë pas luftës së UÇPMB-së, nuk ka asgjë të përbashkët as me idealin e të burgosurve politik shqiptarë, as me idealin e luftëtarëve të lirisë, e as me idealin dhe qëllimin e dëshmorëve të kombit. Pra, shtrohet pyetja, për ku jemi nisur, cilën rrugë jemi duke e ndjekur ?! Prania ndërkombëtare në Luginën e Preshevës në cilësinë e monitoruesit, që u vendos pas luftës së UÇPMB-së, deri më tani nuk ka dhënë rezultate të efektshme. Zhvillimet e deritanishme kulturo-ekonomike dhe politike ishin shumë të mangëta, sipërfaqësore dhe krejt kozmetike. Ato pak donacione të ardhura nga donator të ndryshëm u deshtë të kalonin rrugën e korrupsionit të quajtur Trupi Kordinues. Me të tilla veprime tentohej që shqiptarëve tu mbyllnin sytë e mendjen për të manipuluar pastaj se gjoja pas përfundimit të luftës ky është një proces që duhet ndjekur e me të cilin do të fitohen të drejtat e tyre. Të gjitha marrëveshjet mes Bashkësisë Ndërkombëtare dhe Beogradit apo Trupit Koordinues që ka të bëjë për Luginën e Preshevës për ne do të jenë të papranueshme. Ne dimë dhe mundemi vetë të miratojmë çfarëdo marrëveshje. Ne kurrë nuk i besojmë Serbisë sepse ajo kurrë në historinë e saj nuk na ka llogaritur për shtetas të dinjitetshëm të saj. Si rezultat i kësaj edhe ne shqiptarët nuk e kemi llogaritur veten asnjëherë si shtetas të Serbisë. Trupi Koordinues i Qeverisë së Serbisë, sidomos ringjallja e tij në vitin 2005, ishte vërtetë një koordinim i një veprimi të turpshëm Serbi – Bashkësi Ndërkombëtare, pesha e të cilit rëndonte dhe vazhdon të rëndoj mbi supet e shqiptarëve. Kjo është rruga e turpit dhe e korrupsionit. Kjo është rruga e interesave të ngushta dhe e mashtrimit. Dhe, është shumë e natyrshme që të gjitha marrëveshjet që vijnë në këtë relacion e që kanë të bëjnë për Luginën e Preshevës, për shqiptarët do të jenë të papranueshme. Prandaj… ! Është mençuri dhe guxim intelektual që ne SOT të pranojmë se në Luginën e Preshevës vazhdon politika diskriminuese, vazhdojnë vrasjet, vazhdojnë arrestimet dhe dënimet e motivuara politikisht. Është guxim dhe mençuri intelektuale që ne SOT të pranojmë se problemi në Luginën e Preshevës nuk është zgjidhur dot dhe se politikisht ai është vetëm i kamufluar. Ky kamuflim paraqet rrezikshmërinë potenciale që në të ardhmen të na përsëriten skenat rrëqethëse dhe kërcënuese. Nga subjektet politike shqiptare kërkohet uniteti rreth çështjes kombëtare, veprimi unik i politikës shqiptare dhe assesi veprimet ndaras e me tendencë bajraktarizmi. Janë momentet e fundit ku politika vendore duhet ti qaset seriozisht zgjidhjes së problemit, pavarësisht sakrificave dhe investimeve që duhet bërë. Një rirreshtim i faktorit relevant politik shqiptar që nuk do të përpiqet për të zënë kush më shumë vende e pozicione administrative por bashkërisht për të fituar të drejtat kolektive shqiptare deri në vetëvendosje, do të bëjë që procesi i zgjidhjes së problemit politik në Luginë të Preshevës do t’i shpëtoj devijimit që tani më veç ka marrë rrugë, dhe të bëjë një zgjidhje që do të ishte fatlume e pranueshme dhe afatgjate. Lugina e Preshevës ka bërë plebishitin dhe ka zgjedhur mënyrën se si dëshiron të jetoj.

Në vitin 1992, ajo në mënyrë masovike iu përgjigj PRO Referendumit për Autonomi Politiko Territoriale me të drejtë bashkimi me Kosovën.

 

Në vitin 2000 dhe 2001 ajo me pushkë në dorë sfidoi egërsinë mesjetare serbe e cila vazhdonte politikën e saj antishqiptare. Kjo luftë për liri e çlirim kombëtar u ndërpre me faktin e ndërhyrjes së bashkësisë Ndërkombëtare dhe fillimin e negociatave, të cilat u ndërprenë qysh në nismë.

Pamundësia e zgjidhjes së këtij problemi politik për shkak të ndërprerjes së negociatave nuk do të thotë se edhe dëshira e vullneti për liri që kanë shqiptarët e Luginës së Preshevës është ndërprerë.

 

Përkundrazi, ajo është akumuluar me të madhe në gjokset tona dhe sa vjen e rritet deri në shpërthim. Prandaj është guxim dhe mençuri që SOT t’i dalim ballë kësaj çështjeje për të trasuar një të nesërme të lumtur, të lirë dhe pa konflikte.

2017  Kryesija : OVL-UÇPMB-së Preshevë  Kryetari Nazmi Hajredini

KURRË MOS PIKT GJAKU AS LOTI

Morra laps e morra letër
për m’e shkru një këngë të vjetër,
i kujtoj fjalët e babës plak
lotët m’rrjedhin sikur gjak.

Sa herë vjen dimri me acarë
sa herë bora tokën e zbardhë,
me kujtohen fjalët e tij
kur më fliste me dhembshuri.

Ah moj bijë moj bija ime
sa kam plagë në zemrën time,
sa herë vjen kjo stinë dimrore
më kujtohen ato troje.

Me dhunë e forcë k’ta serbianë
i dëbuan t’parët tanë,
ishte borë me acarë
i dogjën shpijat me njerëz të gjallë.

Dogjën shpija e katandi
na i vranë pleq e fëmi,
gjithandej çdo gjë shkatrruan
burra e gra i masakruan.

Sa e gjatë ishte kolona
sikur treni me vagona,
dikush deshë e dikush zbathë
dikush mbeti në shpirt i vrarë.

Bashkë u bën vuatja dhe tmerri
n’pikë të ditës dukej terri,
nga trishtimi dhe uria
rrugës vdisnin pleqt e fmija!

Kan kaluar shumë dekada
por s’harrohen vuajtjet e gjata,
sa herë toka mbulohet me borë
na kujtohet ai horror.

Nuk mjafton një laps e letër
për me i shkrue plagës së vjetër,
letra e libra s’kan me mjaftu
ato vuajtu me i përshkru.

Veq një lutje e kamë n’këtë jetë
shqiptaria vuajtje mos t’ketë,
Shqipëri ku i thotë vetë Zoti
kurrë mos pikt gjaku as loti!

©Maki M Canolli

Bëhuni pjes e Faqes Medvegja REDAKSIA   https://www.facebook.com/medvegja.redaksia